Alejandro Zambra

Gonzalo is a frustrated would-be poet in a city full of poets; poets lurk in every bookshop, prop up every bar, ready to debate the merits of Teillier and Millan (but never Neruda - beyond the pale). Then, nine years after their bewildering breakup, Gonzalo reunites with his teen sweetheart, Carla, who is now, to his surprise, the mother of a young son, Vicente. Soon they form a happy sort-of family - a stepfamily, though no such word exists in their language. In time, fate and ambition pull the lovers apart, but when it comes to love and poetry, what will be Gonzalo's legacy to his not-quite-stepson Vicente? Zambra chronicles with tenderness and insight the everyday moments - absurd, painful, sexy, sweet, profound - that constitute family life in this bold and brilliant new novel.

Κάθε Κυριακή, ο Χουλιάν αφιερώνει χρόνο στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Και κάθε βράδυ, αυτοσχεδιάζει και αφηγείται στη θετή του κόρη, Ντανιέλα, λίγο πριν αυτή κοιμηθεί, πρωτότυπες ιστορίες με δέντρα. Όμως, το αποψινό βράδυ δεν είναι σαν τ' άλλα: η Βερόνικα, γυναίκα του Χουλιάν και μητέρα της Ντανιέλας, καθυστερεί ανεξήγητα να γυρίσει σπίτι. Κι όσο η νύχτα προχωρά και η Βερόνικα δεν επιστρέφει, ο Χουλιάν αναπολεί τη ζωή τους και φαντάζεται τι σκέψεις μπορεί να κάνει για το μυθιστόρημά του η Ντανιέλα καθώς θα μεγαλώνει... χωρίς μητέρα. Ένα μυθιστόρημα με πρωτότυπη νοσταλγία και μελαγχολία, που επιβεβαιώνει τον Alejandro Zambra ως έναν εκ των σημαντικών εκπροσώπων της νέας γενιάς συγγραφέων της Λατινικής Αμερικής.

Το να πούμε ότι το Τεστ δεξιοτήτων αποτελεί ένα μυθιστόρημα, είναι εξίσου παρακινδυνευμένο με το να πούμε ότι δεν είναι. Ίσως είναι καλύτερα να αναφέρουμε απλώς, ότι είναι ένα βιβλίο του Alejandro Zambra, γιατί το ύφος και τα θέματα που τον μετέτρεψαν σε μια ουσιαστική φωνή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, ξεδιπλώνονται εδώ με τρόπο ουσιαστικό και έντονο. Με αφορμή τη δομή του συστήματος εξετάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια που εφαρμόστηκε στη Χιλή από το 1967 μέχρι το 2002, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα απροσδόκητο έργο, στο οποίο οι ιστορίες συνυπάρχουν με λογοτεχνικά αποσπάσματα και γλωσσικές ασκήσεις που αποτελούν περισσότερο ηθικά προβλήματα: η ανάγκη να πούμε ψέματα για να επιβεβαιωθούμε στους άλλους, η επιθυμία να δημιουργήσουμε δεσμούς παρά τη δυσπιστία στην αγάπη και στην οικογένεια, η δυσκολία μετακίνησης σ’ ένα ναρκοπέδιο μυστικών, η απελπισμένη πεποίθηση ότι, αντί να μάθουμε να σκεφτόμαστε, εκπαιδευτήκαμε να υπακούμε και να επαναλαμβάνουμε. H γοητευτική λογοτεχνία του Alejandro Zambra είναι ένας συναρπαστικός δρόμος προς εξερεύνηση. Φανταστικός και πρωτότυπος, ο Zambra είναι μάστορας της μικρής φόρμας. Λατρεύω την απίστευτη τόλμη του. —Enrique Vila-Matas

Το βιβλίο ξεκινά με ένα σεισμό, ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός ανώνυμου εννιάχρονου αγοριού που ζει σε ένα μεσοαστικό συγκρότημα κατοικιών στο Maipu, της Χιλής. Στο δεύτερο μέρος, πρωταγωνιστής είναι ο συγγραφέας του πρώτου μέρους του μυθιστορήματος. Ο πατέρας του είναι ένας λιγομίλητος άνθρωπος, ο οποίος ενώ ισχυρίζεται ότι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, σιωπηλά συντάσσεται με το καθεστώς Πινοσέτ. Η αφήγηση εναλλάσσεται ανάμεσα στον συγγραφέα και τον πρωταγωνιστή, το παρελθόν και το παρόν, προβάλλοντας με μελαγχολία και οργή την ιστορία ενός έθνους, και μιας γενιάς -που όπως λέει ο συγγραφέας έμαθε να διαβάζει και να γράφει ενόσω οι γονείς τους έγιναν συνεργοί ή θύματα της Δικτατορίας. Πρόκειται για το πιο προσωπικό μυθιστόρημα του Alejandro Zambra (συγγραφέα του «Μπονσάι»), που είναι ίσως ο σημαντικότερος Χιλιανός συγγραφέας μετά τον Roberto Bolaño. «…Μια φορά, χάθηκα. Θα ’μουν έξι ή επτά χρονών. Είχα αφαιρεθεί και, ξαφνικά, δεν έβλεπα πια τους γονείς μου. Φοβήθηκα, αλλά βρήκα αμέσως το δρόμο κι έφτασα πρώτος στο σπίτι – εκείνοι μ’ έψαχναν συνέχεια, απεγνωσμένα, αλλά εγώ νόμισα ότι είχαν χαθεί· ότι εγώ ήξερα να γυρίζω σπίτι κι εκείνοι όχι. «Ήρθες από άλλο δρόμο» είπε η μητέρα μου αργότερα, με τα μάτια της ακόμα κλαμμένα. «Εσείς ήρθατε από άλλο δρόμο» σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα…» γράφει ο Zambra στο βιβλίο και ο μεταφραστής Αχιλλέας Κυριακίδης σημειώνει: Τo είπε, αργότερα, ο Αlejandro Zambra, γράφοντας αυτό το θαυμάσιο μυθιστόρημα αναπόλησης της παιδικής ηλικίας, της χαμένης αθωότητας και των ενοχών για την απώλεια της αθωότητας. Η έννοια της απώλειας κυριαρχεί στην αφήγηση, την αφήγηση της περιπέτειας μιας αέναης, νοερής επιστροφής, όπου τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη έχουν φαγωθεί προ πολλού… - See more at: http://www.bibliotopia.gr/gr/el/products/tropoi-na-gyrizeis-spiti#sthash.il3Q3hUb.dpuf

Ο Γκονσάλο είναι ένας «κακός ποιητής» που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει αληθινός ποιητής, αλλά κι ένας πατριός που συμπεριφέρεται σαν να είναι ο βιολογικός πατέρας του Βισέντε, ενός αγοριού εθισμένου στις γατοτροφές. Χρόνια αργότερα, ο Βισέντε αρνείται να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο γιατί το όνειρό του είναι να γίνει κι αυτός ποιητής, παρά τις συμβουλές της Κάρλας, της περήφανης και μοναχικής του μητέρας, και του Λεόν, ενός μέτριου πατέρα που έχει αφοσιωθεί στη συλλογή του από μινιατούρες αυτοκινήτων. Ο ισχυρός μύθος της χιλιανής ποίησης (όπως σημειώνει ένας χαρακτήρας του βιβλίου, «οι Χιλιανοί, σύμφωνα με την Σουηδική Ακαδημία, είναι δις παγκόσμιοι πρωταθλητές της ποίησης») τίθεται υπό αμφισβήτηση από την Πρου, μιαν αμερικανίδα δημοσιογράφο που εμπλέκεται τυχαία σε μια πολυπληθή και σπαρταριστή κοινότητα λογοτεχνικών ηρώων και καμποτίνων. Ο Χιλιανός ποιητής πραγματεύεται τα πάνω και τα κάτω του έρωτα και της οικογένειας (επίμονο μοτίβο στις μυθοπλασίες του Zambra), την πάντα παρούσα δυσπιστία στους θεσμούς και την εξουσία, την εμπειρία της συγγραφής και της ανάγνωσης σ’ έναν κόσμο εχθρικό που μοιάζει να καταρρέει.