Jérôme Ferrari

Un roman consacré à une photographe décédée qui aborde le nationalisme corse, la violence des conflits contemporains et les liens troubles entre l'image, la photographie, le réel et la mort.

Fasciné par la figure du physicien allemand Werner Heisenberg (1901-1976) qui, après avoir élaboré le célèbre « principe d'incertitude », jeta les bases de la mécanique quantique, ce qui lui valut d'obtenir le prix Nobel de physique en 1932, un jeune aspirant philosophe désenchanté s'efforce, à travers la destinée de cet homme de science exceptionnel confronté à la montée du nazisme puis à ses menées lors de la Seconde Guerre mondiale, de prendre la mesure du mal toujours à l'oeuvre dans le monde contemporain tout en tentant d'assumer l'incomplétude et les défaillances de sa propre existence. Avec ce roman qui fait entrer en résonance les tragédies du dernier conflit mondial et une modernité rongée par les passions économiques, Jérôme Ferrari met en scène, telle une chute d'Icare toujours recommencée, la rencontre obstinément compromise entre l'âme de l'homme et la mystérieuse beauté du monde, que ne cessent de confisquer le dévoiement de la théorie en pratique et la corrosion des splendides innocences premières. Toute l'oeuvre de Jérôme Ferrari est publiée aux éditions Actes Sud. Dernier titre paru : Le Sermon sur la chute de Rome (prix Goncourt 2012).

Ποια είναι η σχέση της φωτογραφίας με την πραγματικότητα; Πόσο δραστικά μπορεί να παρέμβει στην αλήθεια μιας σκηνής το μάτι του φωτογράφου; Ισχύει πράγματι το στερεότυπο «μια εικόνα χίλιες λέξεις»; Με αφετηρία την ιστορία της Αντόνια – της έφηβης που λαχταρούσε να παγιδεύσει τη στιγμή στον φακό της μηχανής της, της νεαρής φωτορεπόρτερ που ρίχτηκε στην αγκαλιά ενός γοητευτικού Κορσικανού εθνικιστή και βίωσε τις διαμάχες στους κόλπους του κινήματος για την ανεξαρτησία του νησιού, της ώριμης φωτογράφου που έζησε την φρίκη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας –, ο Ζερόμ Φερραρί γράφει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για την αισχρότητα του πολέμου και την ανθρώπινη θηριωδία. Μιλώντας, μέσα από την εμπειρία της Αντόνια, για την επώδυνη παραδοξότητα κάθε είδους αναπαραστάσεων, ο συγγραφέας εξερευνά τους αμφίσημους δεσμούς ανάμεσα στην εικόνα, τη φωτογραφία, την πραγματικότητα και τον θάνατο.