Δημήτρης Παπανικολάου

Έχουµε συνηθίσει να θεωρούµε ότι η καβαφική ποιητική ενέργεια παράγεται επειδή ο Καβάφης προσπάθησε να βρει λοχµώδεις τρόπους για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, τον καταπιεσµένο έρωτα ή το στίγµα της αντικανονικής σεξουαλικότητας. Το βιβλίο αυτό υποστηρίζει το αντίθετο. Τον Καβάφη η σεξουαλικότητα δεν τον κάνει να θέλει να κρυφτεί. Τον κάνει να συνειδητοποιεί και να ιστορικοποιεί. Δεν τον κάνει να αλληγορεί και να σιωπά. Τον κάνει να αντιδρά. Να, λοιπόν, για τι µιλάει αυτό το βιβλίο. Για την καβαφική «κάµαρη» και την κατασκευή της. Για την καβαφική ορµή και τη ριζοσπαστική της δυναµική. Για τον πόθο, την επιθυµία, την ηδονή, και το πώς αυτά συνδέονται µε τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα και την πολιτική. Για το πώς γενιές κριτικών προτίµησαν να µιλούν για ερωτισµό και ερωτικότητα ακριβώς για να µην αντιµετωπίσουν τη ριζοσπαστική δυναµική της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας στο έργο του Καβάφη. Και για τη βαθιά ηθική στιγµή µε την οποία σε φέρνει αντιµέτωπο –σε πείσµα όσων δεν µπορούν να την κατανοήσουν– η σεξουαλική επιθυµία και η αναπόφευκτη σύνδεσή της µε τον χρόνο, την εξουσία, τη γνώση και την επαφή.

Κύριε Παπανικολάου, λυπούμαστε, δε δεχόμαστε «αυτά τα παιδιά» στο σχολείο μας. Κύριε Παπανικολάου, να πάρετε την κόρη σας από την ομάδα βόλεϊ, δε θα κάνει καριέρα. Δημήτρη, την κορόιδεψαν στο Tik Tok, αποκαλώντας την αυτιστική. Δημήτρη, πάλι γύρισε αμίλητη και στεναχωρημένη. Δημήτρη, τα άλλα παιδιά πήγαν βόλτα και της είπαν ότι δε θα βγουν για να μην την πάρουν μαζί. Μη μάθει ότι της είπαν ψέματα. Ένα βράδυ το κινητό μου φώτισε για μια ειδοποίηση. Η ώρα ήταν 11:11, έναν αριθμό που βλέπαμε με τη γυναίκα μου σχεδόν καθημερινά, στο τηλέφωνο, σε αποδείξεις, σε ταμπέλες, σε πινακίδες αυτοκινήτων κ.α, από τη διάγνωση της Άριας και μετά. Αυτή τη φορά θα τους έδινα μεγαλύτερη σημασία. Τι θέλετε να μου πείτε και εμφανίζεστε συνέχεια μπροστά μου; Τους έκανα screenshot. Επικεντρώθηκα στους αριθμούς στην οθόνη. Αν έβγαζες έναν άλλαζε το σύνολο, κάθε αριθμός ήταν μοναδικός. Μετά έκανα ζουμ. Όλοι οι αριθμοί ήταν ίσοι. Στο ύψος, στο πάχος. «Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι. Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι!» αναφώνησα. Δεν κερδίζω άλλο με καταγγελίες και με ατομικές μάχες, συρρικνώνομαι. Θα κερδίσω δημιουργώντας και σκορπίζοντας φως. Θα ενεργοποιήσω τους καλούς που υπερέχουν αριθμητικά, και οι «κακοί» θα κάνουν πίσω. Έχω όμως ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα να λύσω. Δε με αφήνει η γυναίκα μου να πούμε δημόσια για το παιδί γιατί φοβάται ότι θα στιγματιστεί. Δεν πειράζει, έχω όλα τα εφόδια από τον αθλητισμό και ξέρω πώς λειτουργούν οι καλές ομάδες και οι ηγέτες τους. Θα πάρω εγώ την ευθύνη, θα βάλω τον εαυτό μου μπροστά και θα μιλήσω για μένα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΛΥΣΕΙΣ.

Γιατί φωνάζει στη σκηνή η Λένα Κιτσοπούλου; Πόσο Λούλα Αναγνωστάκη και Δηµήτρη Δηµητριάδη έχουµε ακόµα να δούµε; Είναι πολιτικές ταινίες ο "Κυνόδοντας" κι η "Στρέλλα"; Μπορεί ένα µυθιστόρηµα του Αύγουστου Κορτώ να βοηθήσει στην αναζήτηση της κρυµµένης ιστορίας του AIDS στην Ελλάδα; Πόσα βιβλία λεσβιακής λογοτεχνίας πρέπει να έχει στη βιβλιοθήκη της µια συγγραφέας και τι τη νοιάζει αυτό την Άντζελα Δηµητρακάκη; Τι σηµαίνει, τέλος, ο όρος "αναταραχή αρχείου" και γιατί µας βοηθάει να καταλάβουµε τη θεαµατική επιστροφή της ελληνικής οικογένειας στον κινηµατογράφο, στο θέατρο, στη λογοτεχνία αλλά και στη δηµόσια συζήτηση τις δύο τελευταίες δεκαετίες; Αυτοβιογραφικό κριτικό δοκίµιο, µελέτη πολιτισµικής ιστορίας και αφήγηµα κουίρ θεωρίας, το "Κάτι τρέχει µε την οικογένεια" αναλύει την κατεδάφιση του "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" που παρακολουθήσαµε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εξηγεί τα κοινωνικά της χαρακτηριστικά. Και επιχειρηµατολογεί για τη ριζοσπαστική (και ενσώµατη) ιστορική αναζήτηση στην οποία µπορεί να µας σπρώξει.