Pierre Drieu La Rochelle

MaintenMaintenant, il savait tout le prix de Dorothée. Au fond de lui-même, il croyait qu'il avait gardé un pouvoir sur elle et qu'il pouvait la reprendre, si enfin il s'en donnait la peine. Et il ne pouvait pas croire que l'émoi qu'il ressentait ne fût pas communicatif. Elle avait l'air si bon, sur cette photo. Sa bouche répétait ce que disaient les yeux : une tendresse timide. Ses seins frêles disaient encore la même chose, et sa peau qui fuyait sous ses doigts, ses mains friables.ant, il savait tout le prix de Dorothée. Au fond de lui-même, il croyait qu'il avait gardé un pouvoir sur elle et qu'il pouvait la reprendre, si enfin il s'en donnait la peine. Et il ne pouvait pas croire que l'émoi qu'il ressentait ne fût pas communicatif. Elle avait l'air si bon, sur cette photo. Sa bouche répétait ce que disaient les yeux : une tendresse timide. Ses seins frêles disaient encore la même chose, et sa peau qui fuyait sous ses doigts, ses mains friables.

«Jaime Torrijos était lieutenant dans le régiment de cavalerie d'Agreda, qui tenait alors garnison à Cochabamba. Il était admiré et aimé des officiers et des soldats parce qu'il y avait dans son corps une force et une audace extraordinaires. Il était aimé des femmes pour la même raison. Quand je le connus, sa renommée commençait à se répandre hors du régiment et de la ville. Il en jouissait insoucieusement. J'étais guitariste et je m'attachai à Jaime qui me voulait dans ses orgies. Il manquait toujours d'argent à cause des cartes et de l'amour...»

"Φαντάστηκα μια νέα γυναίκα, όμορφη, πλούσια, τη μαρκησία Σαντορίνι. Ένα τυχαίο γεγονός τής επιτρέπει να γλιτώσει από τα νύχια της αστυνομίας των Αθηνών -όπου ο σύζυγός της είναι διπλωμάτης- ένα νεαρό κομμουνιστή, τον Μισέλ Μπούτρος. Η Μαργκό Σαντορίνι ερωτεύεται τον Μπούτρος. Ποιο άραγε προτέρημα την ελκύει σ' αυτό τον άντρα που θίγει όλες τις προκαταλήψεις της; Επειδή είναι ωραίο παλικάρι; Ή μήπως επειδή διαβλέπει σ' αυτόν έναν άντρα του μέλλοντος, που θα γίνει μεγάλος αρχηγός και με τον οποίο θα ζήσει μια μεγάλη περιπέτεια; (!) Ιδού λοιπόν ο κόμβος του βιβλίου μου: θα αποδεχτεί ο Μπούτρος το νόμο που κάνει τη γυναίκα, διαποτισμένη όπως είναι πάντα από έναν ισχυρό ρεαλισμό, ν' αγαπάει έναν άντρα μόνο για τη δύναμη και το γόητρό του;" (Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ)

«Το φθίνον φως» (1931), του Pierre Drieu la Rochelle, είναι ένα σύντομο, πυκνό μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία του τριαντάχρονου, αστού και αλκοολικού, Αλαίν Λερουά, από την θεραπεία αποτοξίνωσης προς την αυτοχειρία. Ωραίος ακόμα, ένας άλλοτε κοσμικός με πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες, είναι σήμερα ένας άνθρωπος εσωτερικά εξαντλημένος, ανίκανος να ζήσει με όσα του έδινε η έως τώρα ζωή του, αποφασισμένος, από την πρώτη σχεδόν σελίδα του βιβλίου, να μη δώσει παράταση στο απόλυτο μηδέν μέσα στο οποίο σέρνεται χωρίς καμία πιθανότητα εξόδου ή έστω διεξόδου.
«Το φθίνον φως», με τον αργό και ανυποχώρητο ρυθμό του, είναι γραμμένο για να καταλήξει, με αδήριτη αναγκαιότητα, στον τερματικό κρότο του όπλου. Αυτός ο νέος άντρας, στο έσχατο στάδιο της απελπισίας και της αηδίας, απόλυτα νηφάλιος όμως και χωρίς την παραμικρή πλέον ψευδαίσθηση, είναι ωστόσο το πρόσωπο μιας πλήρους ωριμότητας. Ο Αλαίν Λερουά δεν υποχωρεί σε καμία παρέκκλιση από τον στόχο του όταν συνειδητοποιεί ότι οποιαδήποτε υποχώρηση είναι δειλία και αναξιοπρέπεια· ότι το να ζεις, όταν το ζην δεν υποστηρίζεται από τις ζωτικές αξίες του, δεν προσφέρει πλέον στους ζώντες καμία ευκαιρία υποστήριξης και παράτασής του.
«Το φθίνον φως», με την ταχεία και τραχεία, εύληπτη και απέριττη γραφή του, μπορεί να γίνει σήμερα ο συμπυκνωτής της ανθρώπινης κατάστασης όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις δριμείες, ανελέητες, συνθήκες διαβίωσης όπου το υπάρχειν συναγωνίζεται και ανταγωνίζεται ανά πάσα στιγμή το ίδιο το τέλος του. Ο πυροβολισμός που τερματίζει την ζωή του Αλαίν Λερουά, είναι στο χέρι του κάθε σημερινού ανθρώπου να εκπυρσοκροτήσει ή όχι - αν δεχθούμε ότι δεν θα επέμβει η ίδια η ζωή για να απασφαλίσει με το δικό της χέρι το περίστροφο.