Fernando Aramburu

Lâchée à l'entrée du cimetière par le bus de la ligne 9, Bittori remonte la travée centrale, haletant sous un épais manteau noir. Afficher des couleurs serait manquer de respect aux morts. Parvenue devant la pierre tombale, la voilà prête à annoncer à son défunt mari les deux grandes nouvelles du jour : les nationalistes de l'ETA ont décidé de ne plus tuer, et elle de rentrer au village, près de Saint-Sébastien, où son époux a été assassiné. Or le retour de la vieille femme va ébranler l'équilibre de la bourgade, mise en coupe réglée par l'organisation terroriste. Des années de plomb du post-franquisme jusqu'à la fin de la lutte armée, Patria s'attache au quotidien de deux familles séparées par le conflit fratricide, pour examiner une criminalité à hauteur d'homme, tendre un implacable miroir à ceux qui la pratiquent et à ceux qui la subissent. L'ETA a désormais déposé les armes mais pour tous une nouvelle guerre commence : celle du pardon et de l'oubli.

Ένας καθηγητής γυµνασίου, οργισµένος µε τον κόσµο, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Σχολαστικός και ψύχραιµος, έχει επιλέξει την ηµεροµηνία: σε έναν χρόνο. Μέχρι τότε κάθε βράδυ θα γράφει, στο διαµέρισµα που µοιράζεται µε τη σκυλίτσα του την Πέπα και µε µία βιβλιοθήκη την οποία σταδιακά ξεφορτώνεται, ένα προσωπικό χρονικό, σκληρό και καυστικό, δοσµένο όµως µε στωικότητα, πηγαίο χιούµορ και αναπάντεχη τρυφερότητα. Γράφοντας, επιδιώκει να αιτιολογήσει τη ριζοσπαστική απόφασή του, να φανερώσει ακόµα και το τελευταίο µόριο της ιδιωτικής του ζωής, να αφηγηθεί το παρελθόν του και τις πολλές καθηµερινές ιστορίες µιας Ισπανίας σε πολιτικό αναβρασµό. Αδυσώπητος, µε το νυστέρι του ανατέµνει σε κάθε σελίδα τους γονείς του, τον ανυπόφορο αδερφό του, την πρώην γυναίκα του Αµάλια, που δεν µπορεί να ξεπεράσει, τον προβληµατικό γιο του Νικίτα, αλλά και τον σαρκαστικό φίλο του Κούτσαβλο. Και, αναπάντεχα, µια γυναίκα που λέγεται Άγκεδα. Στα διαδοχικά ερωτικά και οικογενειακά επεισόδια αυτής της εθιστικής ανθρώπινης πλειάδας, ο Τόνι, ένας άνθρωπος αποπροσανατολισµένος αλλά αποφασισµένος να αφηγηθεί τις συµφορές του, παραδίδει, παραδόξως, ένα αξέχαστο µάθηµα ζωής. «Ένας ύµνος στη ζωή, στη φιλία και στην αγάπη». Jose Maria Pozuelo Yvancos, Abc Cultural «Το ξανάκανε. Αυτή η λαµπρή και µεθοδική ιδιοφυΐα που έχει τη συνήθεια να ξυπνάει νωρίς κατάφερε πάλι να µας καταπλήξει». Ester Aguado, Woman «Ένα µυθιστόρηµα εξαιρετικό. Μια λογοτεχνική πανδαισία, ένα σπουδαίο βιβλίο». Benjamin Prado, La Ventana (Cadena Ser) «Ένα αξιοθαύµαστο µυθιστόρηµα που θα πετάξει ψηλά και µακριά». José-Carlos Mainer, Babelia (El País) «Ένα υπέροχο ουµανιστικό µυθιστόρηµα για την αξιοπρέπεια και την ελ-πίδα». Domingo Ródenas, El Periódico «Ο Αραµπούρου µάς παραδίδει ένα µυθιστόρηµα ζωτικό, πρωτότυπο και ρωµαλέο· ένα σπουδαίο βιβλίο µε το οποίο επιβεβαιώνει για άλλη µια φορά πόσο εξαιρετικός συγγραφέας είναι». Luigi Brioschu, Guanda «Η ιστορία ενός ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει πια τον κόσµο. Διαφορετικό, µεγαλόκαρδο, διασκεδαστικό, βαθιά συγκινητικό. Το πιο εντυπωσιακό βιβλίο που έχω διαβάσει εδώ και καιρό». Margrit Knapp, Rowohlt «Ένα µυθιστόρηµα που αποτελεί λογοτεχνικό µνηµείο». Alzira Martins, Actes Sud