Λογοτεχνία

Μετά τη δραματική διάλυση μιας παθιασμένης σχέσης, το τέλος της οποίας δεν ήταν προδιαγεγραμμένο, μετά από μια ξαφνική δήλωση εγκατάλειψης που γίνεται μέσω τηλεφώνων και Διαδικτύου Εκείνη, που δεν είχε δει την αυλαία να πέφτει, αδυνατεί να το αποδεχτεί. Μοναδική της διέξοδος, η αποδόμηση του γεγονότος και το γρήγορο "χτίσιμο" της μυθιστορηματικής εκδοχής του πάνω στα απομεινάρια του συναισθηματικού σεισμού. Σαράντα γράμματα -όσο και οι βαρύτατες μέρες του πένθους μετά τον θάνατο αγαπημένου προσώπου- ξετυλίγουν το χρονικό της εγκατάλειψης. Μέσα από την τέχνη αλλά κυρίως το θέατρο, και μάλιστα εκείνο της ωμότητας του Antonin Artaud, η Μαριέλ Νικοδήμος μεταγράφει σε λέξεις το ερωτικό πένθος που η εικονική πραγματικότητα τείνει, σήμερα, να ευτελίσει, όπως και κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Η επιβίωση οφείλεται στον Λόγο, ένας λόγος σκληρός, αμείλικτος, οργισμένος. Δύο γυναικείες μορφές ταξιδεύουν από το φως στο σκοτάδι· ποια είναι η χαμένη και ποια η κερδισμένη δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η πένα της Μαριέλ Νικοδήμος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο) είναι χειρουργικό νυστέρι ακρίβειας. Μακριά από αυτοαναφορές και μιμητικούς πειρασμούς, η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ύφος που έχει τις πηγές του στη μεγάλη λογοτεχνία (με πλάγια τα δάνειά της μέσα στο κείμενο) πάνω στην οποία χτίζει: "[...] παλεύω χρόνια με τον Λόγο, αυτός είναι η θρησκεία μου, το ήθος μου, η παρηγοριά και το όπλο μου. Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος αυτός δεν αλλοιώνεται", γράφει σε μία από τις σαράντα επιστολές.

Μια συλλογή σαράντα μικρών αφηγημάτων, παλιότερων και καινούργιων, στην οποία περιλαμβάνονται: επτά "μυθιστορήματα" μπονζάι, ένας παράξενος μονόλογος, ένας ακόμα πιο παράξενος μονόλογος σκύλου, μερικοί εξωφρενικοί μύθοι με σοβαρά ηθικά διδάγματα, αρκετά nonsense "παραμύθια", ένα διήγημα "νουάρ" κ.ά. Όλα αυτά σε πολύ μικρή φόρμα και όλα -το καθένα με τον τρόπο του- κάπως περίεργα, διασκεδαστικά, απροσδόκητα, ανατρεπτικά.

Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε 42 κείμενα που έγραψαν οι συγγραφείς των εκδόσεων Εύμαρος με την έναρξη του εγκλεισμού. Τα κείμενα αυτά αναρτήθηκαν στη σελίδα των εκδόσεων στο fb, ένα κάθε μέρα, με τη σειρά που έφταναν και στη διάρκεια όλης της καραντίνας. Αποτυπώνουν άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με χιούμορ, τα συναισθήματα, τις αγωνίες και τον τρόμο εκείνων των ημερών, μέσα από την προσωπική ματιά και το βίωμα του κάθε συγγραφέα.
Ήταν μια προσπάθεια να στείλουμε στο αναγνωστικό κοινό ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας πως η ζωή και η λογοτεχνία συνεχίζονται και πως οι ιδέες δεν περιορίζονται και δεν εγκλωβίζονται.
Ο κόσμος του διαδικτύου το αγκάλιασε με πολλή θέρμη και αγάπη και ελπίζουμε το ίδιο να κάνουν οι αναγνώστες. Με την ελπίδα να μην χρειαστεί να ξαναγραφτεί ένα βιβλίο με τέτοια αφορμή.

Δεν ήταν εύκολο να γράψω αυτό το έργο. Ήξερα από την αρχή ότι το χιούμορ, που είναι σύμμαχός μου πάντα, και στη δουλειά αλλά και στη ζωή, εδώ θα απουσίαζε. Στιγμές στιγμές θα εμφανιζόταν, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του έργου θα με άφηνε μόνο μου, να αναμετρηθώ με τον φόβο, τον εφιάλτη, την απώλεια. Την απώλεια της ανθρώπινης επαφής, την επικείμενη απώλεια της φυσικής ομορφιάς του τόπου που ζούμε, την απώλεια του φίλου μου. Που έφυγε. Ένα πρωί. Μετά από μία γιορτή. Κι εκείνο το πρωί, πριν μάθω ότι είχε φύγει, κάπως μου ήρθε στο μυαλό αυτός ο υπόγειος κόσμος που περιγράφεται στο έργο. Ίσως αυτός να μου ψιθύρισε κρυφά στο αυτί την ιστορία που θα διαβάσετε. Την ιστορία της 703 Βορειοδυτικής. Καλή ανάγνωση.

«ΘΕΟΔΩΡΑ»:Δεν θέλει κοσμήματα το πρόσωπό σουτο φως της ημέρας αρκείΒγάλε τα μαργαριτάρια από τον λαιμότα χρυσά σου σκουλαρίκιαΒγάλτα όλαφύλα τα για τον τάφο σου(Από την έκδοση)

Ένα επιβατικό σαπιοκάραβο μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του '30 κάθε λογής επιβάτες καθώς περιπλέει τις ακτές της Δυτικής Αφρικής με κατεύθυνση την Ευρώπη: επιβάτες της πρώτης και δεύτερης θέσης -αποικιοκράτες, τυχοδιώκτες, αξιωματικούς, άντρες και γυναίκες σε αναζήτηση φευγαλέων και ευκαιριακών ερώτων, ανθρώπους που δεν τους χαμογέλασε η τύχη στις αποικίες- αλλά και φορτίο Κινέζων στα αμπάρια. Η ένταση ανεβαίνει μαζί με τη θερμοκρασία. Το 45 υπό σκιάν, γραμμένο σ' ένα πλοίο το 1934, είναι από τα πρώτα μυθιστορήματα που υπέγραψε ο Σιμενόν με το πραγματικό του όνομα στην αρχή της πλουσιότατης συγγραφικής του πορείας. "Το πλοίο κοιμόταν. Πλησιάζοντας στην Τενερίφη η άπνοια ήταν πλήρης και η θάλασσα, αρυτίδωτη, ανεβοκατέβαινε σε μεγάλα βουβά κύματα που έρχονταν από μια φουσκοθαλασσιά στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Ο λαμπτήρας ήταν σβηστός. Ο αέρας που ερχόταν απ' έξω σκόρπιζε σε όλες τις γωνιές της καμπίνας τις βαριές αναθυμιάσεις του οπίου. Αλλά εκείνο που μετρούσε, ήταν άλλο. Ο Ντοναντιέ, ξαπλωμένος ανάσκελα στην κουκέτα, είχε το βλέμμα καρφωμένο στον γαλάζιο δίσκο του φινιστρινιού. Ανέπνεε; Είχε σφυγμό; Ζούσε μιαν άλλη ζωή κι όχι τη δική του. Ζούσε δέκα ζωές, εκατό ζωές ή μάλλον μια πολλαπλή ζωή, εκείνην του πλοίου ολόκληρου. Το σκηνικό το γνώριζε. Δεν ήταν πια νύχτα αφρικανική αλλά μια νύχτα σχεδόν μεσογειακή. Και οι επιβάτες εξάλλου έμειναν ως αργά συζητώντας στο κατάστρωμα του μπαρ. Μισή ώρα αργότερα, ο Ντοναντιέ άκουσε ψιθύρους και συγκρατημένα γελάκια και ήξερε ότι επρόκειτο για την κυρία Μπασσό που αναζητούσε τις σκοτεινές γωνιές του πλοίου παρέα με κάποιον από τους υπολοχαγούς. Μπορούσε να προβλέψει ότι το ζευγάρι θα κατέληγε στο πάνω κατάστρωμα με τις ναυαγοσωστικές λέμβους, γιατί όλα τα ταξίδια μοιάζουν μεταξύ τους, και οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν τα ίδια πράγματα στους ίδους χώρους.

Η Παλατινή ή Ελληνική Ανθολογία είναι μία απ' τις πολυτιμότερες πηγές για τη γνωριμία μας, όχι μόνο με την αρχαία ελληνική ποίηση, αλλά και με την Ποίηση γενικότερα. Το πι κεφαλαίο. Δεν μας γνωρίζει μονάχα με μιαν εποχή 17 αιώνων (τόσους καλύπτει αφού αρχίζει από τον 7ο αιώνα π.Χ. και φτάνει στο 950 μ.Χ.) αλλά και μας διδάσκει. Τα 3.700 ποιήματά της (σχεδόν όλα επιγράμματα, συνολικά γύρω στους 23.000 στίχους) δεν είναι μόνον ποίηση. Είναι και ποιητική. Και νομίζω πως το ποιητικό είδος που 'ναι πιο κοντά προς την Ποίηση απ' οποιοδήποτε άλλο, είναι το επίγραμμα.

Η Μαρίκα η Ταταυλιανή, μια Πολίτισσα κυρά, λογία μα και μποέμισσα, μέσα από την μακρά αφήγηση του βίου της, αναφέρεται παράλληλα, άλλοτε περιληπτικά κι άλλοτε διεξοδικά, σε περιστατικά και σε πρόσωπα, με έμφαση στην κοινωνική ζωή των Ρωμιών και των Τούρκων και στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και συμπολιτών της που ανήκουν σε άλλες μειονοτικές ομάδες, οι οποίες συνδιαμορφώνουν την ανθρωπογεωγραφική ταυτότητα της Πόλης του περασμένου αιώνα. Ο λόγος της διακόπτεται συχνά από σπαρακτικά ιντερμέδια της διαταραγμένης μνήμης της που είναι στοιχειωμένη απ' τα ανεπούλωτα τραύματα της συνταρακτικής για την πολίτικη ομογένεια -μα και για όλη την Ρωμιοσύνη- εποχής του προσχεδιασμένου τουρκικού πογκρόμ του Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον κάθε ρωμαίικου στοιχείου, το οποίο -με την συνεπικουρία και άλλων μέτρων που είχαν προηγηθεί ή ακολούθησαν τα Γεγονότα- οδήγησε στην συρρίκνωση της ελληνορθόδοξης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης.

Οι 7 θυμοί είναι ένα μυθιστόρημα υπαρξιακό και ενταγμένο στον ρεαλισμό της καθημερινότητας.