Λογοτεχνία

Ο Κα, εξόριστος στη Γερµανία Τούρκος ποιητής, επιστρέφει στην πατρίδα του για να ταξιδέψει σε µια αποµακρυσµένη πόλη κοντά στα σύνορα µε την Αρµενία, το Καρς. Σκοπός του είναι η πραγµατοποίηση µιας δηµοσιογραφικής έρευνας για τις µαζικές αυτοκτονίες κοριτσιών που τους απαγορεύεται να φορούν την ισλαµική µαντίλα. Στο Καρς όµως τον οδηγούν επίσης οι αναµνήσεις του για τη λαµπερή Ιπέκ, την προσφάτως διαζευγµένη παλιά του συµφοιτήτρια. Εν µέσω διαρκούς χιονόπτωσης και καθολικής καχυποψίας, ο Κα θα βρεθεί στο επίκεντρο της σύγκρουσης των ισλαµιστών µε το κεµαλικό κατεστηµένο και θα µπει στο στόχαστρο του πρώην συζύγου της Ιπέκ, ενός τροµοκράτη και άλλων.

Η ζωή της Πέτρα Μάροβα κυλά μονότονα: βρίσκεται σε συνεχή κόντρα με την έφηβη κόρη της, εργάζεται σε μια δουλειά που δεν την ενδιαφέρει και εραστής δεν υπάρχει στη ζωή της. Όλα αλλάζουν ξαφνικά με τη «βελούδινη επανάσταση», όταν επιστρέφει από το εξωτερικό ο πρώην εραστής της, καθηγητής Βίκτορ Κραλ, που σκοπεύει να γίνει οικονομικός σύμβουλος του νέου καθεστώτος. Όμως το όνομα του Κραλ βρίσκεται στους καταλόγους των συνεργατών των μυστικών υπηρεσιών, και η Μάροβα προσπαθεί να ξεδιαλύνει την αλήθεια. Στην προσπάθειά της αυτή θα συναντήσει δύο άλλους άντρες, έναν επίσης πρώην εραστή της και ένα νεαρό που θα τη συγκινήσει ερωτικά.

Mια εξαιρετική ιστορία από τη «μεταβελούδινη» Πράγα που περιγράφει με μοναδικό τρόπο (και αρκετό χιούμορ) το πέρασμα από τον «υπαρκτό» σοσιαλισμό στο καπιταλιστικό καθεστώς, και το πώς οι χθεσινοί δραπέτες του μαρξισμού «μεταλλάσσονται» σε καπιταλιστές χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και, μερικές φορές, σε απλούς πολιτικούς σαλταδόρους.

30 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ

Μια βδομάδα απομένει ως τα Χριστούγεννα και ο Μάρτιν Μολίν, από το αστυνομικό τμήμα του Τανουμσχέντε, πείθεται από την αγαπημένη του να τη συνοδεύσει σε μια συγκέντρωση της οικογένειάς της, η οποία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις αυστηρές οδηγίες του πάτερ φαμίλια Ρούμπεν σε ένα νησάκι κοντά στη Φιελμπάκα.
Η σύνδεση του νησιού με τη στεριά θα διακοπεί λόγω χιονοθύελλας, κι έτσι όταν ο Ρούμπεν καταρρεύσει στη διάρκεια του εορταστικού δείπνου, ο Μάρτιν θα αναγκαστεί να αναλάβει δράση χωρίς τη βοήθεια του προϊσταμένου του, επιθεωρητή Πάτρικ. Δεν θα αργήσει να αποφανθεί ότι πρόκειται για φόνο και ότι δολοφόνος είναι κάποιο από τα μέλη της οικογένειας.
Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο πριν τα πτώματα αρχίσουν να αυξάνονται;

ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΝΟΥΒΕΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΗΔΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΣΑΣΠΕΝΣ CAMILLA LACKBERG


ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Αν η Lackberg συνεχίσει να γράφει τόσο πυκνά και τόσο μεστά, σε λίγο καιρό δεν θα λένε ότι είναι η Σουηδέζα Agatha Christie, αλλά το αντίστροφο, ότι η Agatha Christie είναι η Βρετανίδα Camilla Lackberg.
Washington Post

Μια σύγχρονη παραμυθού που ξέρει να ικανοποιεί τους αναγνώστες της με ένα χάπι εντ.
Hallands Nyheter

Η καλύτερη στο είδος της.
Expressen

Η επιρροή του Πάουντ στην ποίηση του 20ου αιώνα είναι αναντίρρητα η μεγαλύτερη. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν έχει να παρουσιάσει ανάλογο όγκο ποιητικών, μεταφραστικών και κριτικών έργων, κανένας άλλος δεν έχει αφιερώσει τόση ενέργεια στην προώθηση των τεχνών εν γένει. Και ασφαλώς, κανένας δεν αποτέλεσε το επίκεντρο τόσο φλογερών αντιπαραθέσεων, τον στόχο τόσο σφοδρών επιθέσεων. Τον λάτρεψαν και τον μίσησαν· τον ύμνησαν και τον καταδίκασαν. Πολλές φορές, ερήμην της τέχνης του. Ο Πάουντ ανέλαβε το καθήκον να αναζωογονήσει την ποίηση με ζέση σχεδόν ιεραποστολική, με μια επιμονή που άγγιζε σχεδόν το απόλυτο. Ο Έλιοτ, ο Τζόυς, ο Χέμινγουεϋ και πολλοί άλλοι έγραψαν για την άδολη αφοσίωση του Πάουντ στην προσπάθεια να "ανανεώσει την τέχνη της γραφής", για την ανιδιοτελή ενασχόλησή του με το έργο των συγγραφέων που εκτιμούσε. Μύησε τον Γέιτς στο θέατρο ενώ, ανακάλυψε, ενθάρρυνε και βρήκε εκδότες για τον Τζόυς και τον Φροστ. Επιμελήθηκε ως γνωστόν και έδωσε την τελική μορφή στην "Έρημη χώρα" του Έλιοτ. Μαζί με τον Λιούις θεμελίωσε το κίνημα του βορτισισμού και το βραχύβιο αλλά σημαντικό περιοδικό Blast. Η λογοτεχνική ιστορία του 20ου αιώνα είναι αδιανόητη χωρίς τον Πάουντ. Σύμφωνα με τον Γέιτς, το Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ένα "αριστούργημα", ενώ τα λιγότερα συνεκτικά Cantos φανερώνουν έναν νου σε σύγχυση, που δεν ήταν σε θέση να τιθασεύσει το υλικό του και να του δώσει μια ολοκληρωμένη μορφή. Κατ΄ άλλους, όπως ο Έλιοτ, η ποίηση του Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης ανέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό Μώμπερλυ, το "εκπληκτικό ποίημα", όπως το αποκαλεί ο ΄Ελιοτ, και κλείνει με το "δαντικών βλέψεων" έργο των Cantos. Το αν ο Πάουντ οφείλει την περίοπτη θέση που κατέχει στην ιστορία της ποίησης αποκλειστικά , ή κυρίως, στο Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ είναι ζήτημα υποκειμενικής θεώρησης. Είναι σαφές όμως πως το συγκεκριμένο ποίημα έχει εξυμνηθεί τόσο από τους θαυμαστές όσο και από τους επικριτές των Cantos και κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει- μαζί με την "Έρημη χώρα" του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού, και κατ΄ επέκταση, λόγω της βαρύνουσας σημασίας που είχε στην εξέλιξη της παγκόσμιας ποίησης, του μοντερνισμού γενικότερα.

Ένα αληθινό ταξίδι στο χρόνο, μια γιορτή της φαντασίας και των αισθήσεων. Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, ο Μεγάλος Βεζίρης του Ιμπραήμ και η σύζυγος του Χιουρρέμ, η Σουλτάνα, αν και ιστορικά πρόσωπα τα νιώθουμε πολύ κοντά μας, έτσι όπως αναπλάθει τις ζωές τους η συγγραφέας, παρά τα πεντακόσια χρόνια που μας χωρίζουν. Ο Ιμπραήμ και η Χιουρρέμ ήταν ξεριζωμένοι από τη χώρα και τη γλώσσα τους, από τη θρησκεία τους, από τη χαρά της ζωής. Μετά την αρπαγή τους, την ύπαρξή τους θα σημαδέψει η απώλεια, ο χωρισμός, η χαμένη αγάπη, τα ανομολόγητα πάθη, η σιωπηρή εξέγερση που πυρπολεί τα όνειρά τους, βίαιη και κόκκινη σαν τα μαλλιά τους. Όλα σ' αυτό το υπέροχο βιβλίο ανακαλούν τη φωτιά και το νερό, τα όνειρα ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, τις απόπειρες απόδρασης. Διεισδύοντας σ' αυτό τον παράξενο και συγκλονιστικό ποιητικό κόσμο, θυμάται κανείς εκείνους τους άλλους έγκλειστους της αιωνιότητας -έγκλειστους του πόθου, της μοναξιάς, των τειχών και της παράδοσης-, τον Τριστάνο, την Ιζόλδη και τον βασιλιά Μάρκο.

Στις 12 Απριλίου 1945, περίπου τριάμισι χρόνια από την είσοδο των Αμερικανών στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ρούζβελτ πεθαίνει. Ο Χάρι Τρούμαν, ο οποίος τον διαδέχεται, δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη του Σχεδίου Μανχάταν για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Με ρυθμό κατασκοπικού θρίλερ, ξεδιπλώνεται η πληρέστερη αποτύπωση μιας από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι βραβευμένοι δημοσιογράφοι Chris Wallace και Mitch Weiss δεν αρκούνται στην περιγραφή των βομβαρδισμών και του ολέθρου που προκάλεσαν, αλλά εστιάζουν στις αντιπαραθέσεις και τους ηθικούς και άλλους ενδοιασμούς της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και στους προβληματισμούς των μελών της επιστημονικής κοινότητας. Ταυτόχρονα, φωτίζουν τα γεγονότα από την οπτική γωνία όσων πρωταγωνίστησαν στη λήψη και την εκτέλεση της σχετικής απόφασης, ενώ με αμεσότητα και ευαισθησία παρουσιάζουν το χρονικό της ζωής των απλών αμερικανών και ιαπώνων πολιτών τον καιρό του πολέμου: από τα «Calutron girls» στο Όουκ Ριτζ του Τενεσί ως τη δεκάχρονη Χιντέκο Ταμούρα που επιζεί στη Χιροσίμα αλλά χάνει τη μητέρα της και αργότερα μεταναστεύει στις ΗΠΑ, καθώς και τους αμερικανούς στρατιώτες που μάχονταν στον Ειρηνικό, περιμένοντας με φόβο τη διαταγή για μια πιθανή εισβολή στην Ιαπωνία.

Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων είναι μισός, από το σώμα του έχει αποσπαστεί το αλογίσιο μέρος: η ζωώδης υπόστασή του εγκατέλειψε την ανθρώπινη, έχοντας σιχαθεί τις προμηθεϊκές ελπίδες της για πρόοδο -αιώνιο άλλοθι για κάθε λογής εγκλήματα και αιωνίως ματαιωμένη εξ αυτών. Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων μετανοημένος, καταφεύγει στην ταπείνωσή του (αλλά είναι οι Ερινύες που τον καταδικάζουν σ' αυτήν) και ξεκινά τον μακρύ δρόμο προς τα άβαθα βάθη της σιωπής. Δε θα ξαναμιλήσει και εύχεται να συναντήσει κάποτε το αλογίσιο του μισό, για να ενωθεί πάλι μαζί του, καλπάζοντας και χλιμιντρίζοντας, μακριά από τους ανθρώπους. Από τη σύνοψη του Μάριου Ποντίκα

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ

Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν.
Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς την παρασύρει
η περιέργεια
-όφις προγενέστερος
και πιο φανατικός
απ' τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.
Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
δεν έχεις τι να χάσεις
και την πείθει
να κουλουριάζεται πνιχτά
να τρίβεται σα γάτα ανεπαίσθητη
πάνω στο διαθέσιμο αέρα
που αφήνεις προσπερνώντας.
Απόλαυση πολύ μοναχικότερη
από τη στέρησή της.

"Χνάρια λαφριά" είναι μια σειρά ποιήματα που λειτουργούν αυτόνομα αλλά διαπνέονται από ένα κοινό αίσθημα. Ότι η ζωή είναι δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο. Έχει στιγμές δυνατής έντασης, που πολλές δεν είναι και κρατούν λίγο, αλλά βοηθούν στη συνέχεια το προχώρημα του δρόμου. Όπως όταν δεχόμαστε απρόσμενα ένα δώρο δίχως να ξέρουμε από πού ή από ποιον, αλλά το βάζουμε στην τσέπη και πηγαίνουμε ελαφρότεροι. Την ανάκληση της εμπειρίας εκείνης που μας συντροφεύει κι όταν την έχουμε ξεχάσει επιχειρούν αυτά τα ποιήματα.

Σε μια πανικόβλητη πόλη, που ζει και κινείται υπό την απειλή τρομοκρατικών χτυπημάτων, όπου οι πάντες και τα πάντα παρακολουθούνται από τις Αρχές με κάμερες και όπου η πραγματικότητα αρκετά συχνά δεν είναι αυτή που δείχνει, ο δεκαεννιάχρονος φοιτητής Άλεκ βιντεοσκοπεί άθελά του ένα εγκληματικό γεγονός. Η Σιμόν, η αινιγματική συμφοιτήτριά του που βρίσκεται μαζί του εκείνη τη στιγμή, εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη. Το βίντεο του Άλεκ εκθέτει τις Αρχές, οι οποίες αναζητούν αυτόν που το τράβηξε. Ο πατέρας του Άλεκ, που εργάζεται στην εταιρία τηλεπικοινωνιών της πόλης, ανακαλύπτει συμπτωματικά τι συμβαίνει. Για πρώτη φορά στη ζωή του αναρωτιέται για το τι πρέπει να κάνει. Ποια είναι η αλήθεια; Ποιος είναι ο "εχθρός"; Ποιος βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες που σκορπούν τρόμο; Μήπως η στάση της Ρόζας, της μικρής αδελφής του Άλεκ, είναι η μόνη που γεννά μια ελπίδα;