Μυθιστόρημα

∆εκέµβρης του 2016. ∆εκαπέντε άνθρωποι κι ένα σκυλί συγκεντρώνονται σε µια απόµερη ακτή της Βάρκιζας. Συµµετέχουν σ’ ένα ιδιότυπο «µνηµόσυνο» ύστερα από την απροσδόκητη απώλεια δύο συντρόφων, ενός πρώην ναυτικού και της µεξικανής γυναίκας του. Aυτή η παραθαλάσσια σύναξη υποχρεώνει να συγχρωτιστούν για λίγες ώρες διαφορετικοί άνθρωποι και παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να συµβαίνει κάτι συνταρακτικό, τίποτε µετά από αυτό δεν είναι πλέον το ίδιο. Για κανέναν. Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! καταγράφει µε λεπτοµέρειες (και σε αντίστιξη µε µια σειρά από σηµαντικά, κατά τον συγγραφέα, συµβάντα των ετών 2012-2020) την καθηµερινότητα όλων αυτών όπως βιώνεται αγχωτικά υπό το βάρος ενός αλλόκοτου, άρρωστου νέφους που καλύπτει την επικράτεια, νέφους που βαθµιαία εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους από την άκρα ταπείνωση στην άκρα εξαγρίωση. Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! αποτελεί, τυπικά, συνέχεια του προηγούµενου µυθιστορήµατος του συγγραφέα (Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ, Τόπος 2020). Ήδη στο κλείσιµο εκείνου του τόµου σβήνουν οι γερασµένες φωνές κάποιων ηρώων. Εδώ νέες φωνές, νέοι ήρωες προβάλλουν στο προσκήνιο. ∆ιεκδικούν µια ελευθερία πέρα από κάθε γνωστή ιστορική προσδοκία, περίπου πρωτόγονη, ως µέλλον (ή τέλος) αυτού του καιρού και αυτής της χώρας.

51 σύντομα, χιουμοριστικά ως επί το πλείστον, κείμενα, δημοσιευμένα με ψευδώνυμο σε ρωσικά περιοδικά στα τέλη του 19ου αιώνα... Κείμενα που ξεχώριζαν από τη μάζα των υπόλοιπων ιστοριών της εποχής και χάρισαν στον νεαρότατο Αντόν Τσέχωφ τη φήμη και το Βραβείο Πούσκιν σε ηλικία μόλις 28 ετών. 51 κείμενα μέσα από τα οποία παρελαύνει ολόκληρος ο θίασος της ρωσικής κοινωνίας της δεκαετίας του 1880: οι οικογένειες της τσαρικής αριστοκρατίας αλλά και η ζωή στο ρωσικό χωριό, άνθρωποι αφελείς κι αγνοί ή κουτοπόνηροι και χυδαίοι. Η πένα του Τσέχωφ καυτηριάζει επαγγελματικές κάστες, μικροαστικές συνήθειες, λαϊκές δεισιδαιμονίες, και δε διστάζει να αναμετρηθεί ακόμη και με την τσαρική λογοκρισία. Και δίπλα στα διηγήματα που ξάφνιαζαν τους αναγνώστες της εποχής, συντομότατες "βινιέτες", μικρά χιουμοριστικά κειμενάκια των λίγων αράδων ή παραγράφων, πειραματικά γραπτά που προοιώνιζαν το κίνημα του παραλόγου, πολλές δεκαετίες πριν την "επίσημη" εμφάνισή του.

Πριν από πολλά χρόνια στις όχθες ενός ωκεανού έφτασε ένας άντρας. Τον είχε οδηγήσει εκεί μια υπόσχεση. Το πανδοχείο όπου σταμάτησε λεγόταν Αλμάγιερ. Εφτά δωμάτια. Παράξενα παιδιά, ένας ζωγράφος, μια πανέμορφη γυναίκα, ένας καθηγητής με παράξενο όνομα, ένας μυστηριώδης άντρας, ένα κορίτσι που δεν ήθελε να πεθάνει, ένας αστείος παπάς. Πριν πολλά πολλά χρόνια, η μοίρα αυτών των ανθρώπων συνάντησε τη θάλασσα και σημαδεύτηκε. Αυτό το βιβλίο αφηγείται την ιστορία τους...

Ακολουθάω τρέχοντας, μέχρι το παρεκκλήσι του γκαβού, ένα σμήνος από φυγόκεντρα μελίσσια. Και τα βλέπω έκθαμβος, με το που μπαίνω, να γλυκοπλέκουνε, μπροστά στο Άγιο Βήμα, μια δεύτερη, δική τους, θεόρατη κηρήθρα-τέμπλο. Όπου το κάθε κελί της κηρήθρας, αποτελεί κι από έναν ζυμωτό, εξαπτέρυγο μικρόκοσμο – ιστορίες αλλόκοτες, του Φέγγου, που δουλεύουνε με φοβικά. Αίφνης, μπαίνω στο νόημα: Ότι σαν με πλακώσει κι ο τελευταίος μπαξές, με αυτές θα ανοίξω δρόμο – άλλο δεν έχω. Ο Κωνσταντίνος-Δομηνίκ Πιπίλης, γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1988 και ζει στην Κατερίνη. Η συλλογή διηγημάτων «Ώπα-ώπα μπλάτιμοι» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Μικρές ιστορίες εγκλεισμού και άλλων δεινών για ανθρώπους σαν εσένα και μένα.

Συσκευές που μετρούν το αόρατο, παρωχημένες εικόνες ιστορικών συμβάντων, αφηγήσεις σε τέταρτο πρόσωπο που ανασυντάσσεται κατά βούληση, κατονομάζοντας τον θεατή ως αναγνώστη εικονικών εξελίξεων. Το κεντρικό σημείο είναι η κίνηση και ο κραταιός ήχος, oι σιωπηλές ριπές των λεπτών αποχρώσεων που τους γυροφέρνουν. Από στιγμή σε στιγμή οι οπτικοί κραδασμοί θα εκραγούν, τάχα, σε πεδία λεκτικών αυτοσχεδιασμών. Τα έργα συνδέονται με ένα άθροισμα ετεροθαλών, μικροκειμένων, γραμμένων από σαράντα συγγραφείς ειδικά για να συνοδέψουν τα λεκτικά αυτά μηχανήματα και σχηματίζουν ένα ρέον, αειθαλές συμπίλημα φαντασιακής εικονομαχίας. Συγγράφουν: Δημήτρης Αλεξάκης, Ευαγγελία Ανδριτσάνου, Χάρης Βλαβιανός, Ιάκωβος Βούρτσης, Βαγγέλης Γερμανός, Ηλίας Γκρης, Στάθης Γουργουρής, Τάκης Γραμμένος, Σοφία Διονυσοπούλου, Ζυράννα Ζατέλη, Ζωή Ζαχαριάδου, Γιάννης Ζέρβας, Σάρα Θηλυκού, Διονύσης Καρατζάς, Μάνος Koντολέων, Μανόλης Κορρές, Παναγιώτης Κουσαθανάς, Σύλβια Κουτρούλη, Αχιλλέας Κυριακίδης, Βασίλης Λαμπρόπουλος, Δημήτρης Λεοντζάκος, Θέμης Λιβεριάδης, Βαγγέλης Λιβιεράτος, Νίκος Λούπης, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Χρήστος Μπουλώτης, Σοφία Νικολαΐδου, Nένη Πανουργιά, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Μάριος Ποντίκας, Θοδωρής Ρακόπουλος, Ντίνος Σιώτης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αγγελική Στρατηγοπούλου, Θωμάς Τσαλαπάτης, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Δημήτρης Χουλιαράκης, Γιώργος Χουλιάρας

Το οδοιπορικό καταγράφει από κει που κοιτάζεις Όρκα μια θάλασσα. Κάποτε ήταν ολάκερη δική της, σαν το πρώτο φως των λεμονανθών του Καραβά, τα φύλλα της ελιάς στο καπνιστήρι, η αλήθεια της μετάληψη, η αξιοπρέπεια αντίδωρο, να κρέμονται εικόνισμα στο στήθος χρόνους τριάντα τέσσερις, οι λέξεις μυλόπετρες, εισβολή, θάνατος, αγνοούμενοι, προσφυγιά, συνοικισμός. Μακραίνει η νύχτα, μα οι αντοχές της καταγράφουν τη σφαγή με την ίδια κραυγή, «πού είναι ο άντρας μου, Ραούφ Ντενκτάς;». Επιστρέφει στα ελιοχώραφα του χωριού της σκάβοντας με τα χέρια την ίδια ελιά για λείψανα του Αντρίκου, του πατέρα της, των άλλων. Εναποθέτοντας, ως επίλογο, στεφάνι δάφνης στον Τύμβο της Λευκωσίας, την έφερε βόλτα τη ζωή η Χαρίτα, η Χαρίτα Μάντολες της Κύπρου, Ιούλης 1974

Αν μπορούσες να διαβάσεις τις σκέψεις μου, δεν θα χαμογελούσες. Εκ πρώτης όψεως, η Samantha McAllister μοιάζει με τα υπόλοιπα δημοφιλή κορίτσια της τάξης της. Πίσω από τα ισιωμένα μαλλιά και το προσεκτικό μακιγιάζ της όμως κρύβεται ένα μυστικό που οι φίλες της ποτέ δεν θα καταλάβαιναν: η Sam έχει ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Την κατατρέχουν μαύρες σκέψεις και ανησυχίες που δεν μπορεί να τις σταματήσει. Οι διαρκείς αμφιβολίες της για κάθε της κίνηση, σκέψη, και κουβέντα κάνει την καθημερινότητά της πολύ δύσκολη, και το ότι οι φίλες που ξέρει όλη της τη ζωή θα γίνουν τοξικές στο πρώτο λάθος ρούχο, στο πρώτο λάθος φαγητό, στην πρώτη λάθος καψούρα δεν βοηθάει καθόλου. Κι ωστόσο η Sam ξέρει ότι θα ήταν πραγματική τρέλα να αφήσει την προστασία των πιο δημοφιλών κοριτσιών στο σχολείο. Όταν λοιπόν γνωρίζει την Caroline, που έχει υπέροχη αίσθηση του χιούμορ αλλά καθόλου στιλ, πρέπει να κρατήσει τη φιλία τους μυστική, όπως ακριβώς κρατά μυστικές τις επισκέψεις της στον ψυχίατρο. Η Caroline πηγαίνει την Sam στην Ποιητική Γωνιά, ένα κρυμμένο δωμάτιο και μια δεμένη παρέα απροσάρμοστων που το σχολείο δεν τους δίνει σημασία. Σιγά σιγά, αρχίζει να νιώθει πιο «φυσιολογική» απ’ όσο ένιωσε ποτέ όταν ανάμεσα στα δημοφιλή παιδιά… ώσπου βρίσκει καινούργιο λόγο να αμφιβάλλει για την ψυχική της υγεία και όλα όσα αγαπά. Μια ιστορία για την αγάπη, τη φιλία και τη σημασία να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι.

Ένας νεαρός ανθυπολοχαγός, ύστερα από είκοσι επτά μήνες στον πόλεμο της Αγκόλας, επιστρέφει στη μητρόπολη φέρνοντας μαζί του ένα ορφανό παιδί. Θα αναθρέψει τον μικρό μαύρο, ο οποίος επέζησε από την καταστροφή του χωριού του και τη σφαγή των δικών του από τον πορτογαλικό στρατό, σαν να ήταν γιος του. Σαράντα χρόνια αργότερα, ο βετεράνος αξιωματικός και η γυναίκα του θα κάνουν τη διαδρομή από τη Λισαβόνα ως το παλιό οικογενειακό σπίτι, σ' ένα απομονωμένο χωριό στους πρόποδες του βουνού. Σε τρεις μέρες, σύμφωνα με την παράδοση, θα γίνουν τα χοιροσφάγια. Όπως κάθε χρόνο, η κόρη τους, ο υιοθετημένος γιος τους και η γυναίκα του θα έρθουν για να παρευρεθούν στο γεγονός. Όταν όμως φτάσει εκείνη η μέρα, δεν θα είναι μονάχα το ζώο που θα αδειάσει από το αίμα του.
Στα είκοσι τρία κεφάλαια που αποτελούν το βιβλίο, κι ενόσω πλησιάζουμε στη μοιραία κατάληξη των τριών τελευταίων ημερών, ακούμε διαδοχικά τις φωνές των διαφορετικών μελών της οικογένειας, κυρίως εκείνη του πατέρα, που η Αγκόλα "δεν τον αφήνει", και του υιοθετημένου γιου του. Ο απόμαχος στρατιωτικός ξαναζεί ακατάπαυστα τις φρικαλεότητες του πολέμου: όλες οι φροντίδες της γυναίκας του, που ωστόσο παλεύει κι αυτή μ' έναν καρκίνο, και οι ομαδικές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες στο νοσοκομείο δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Όσο για τον γιο του, αυτός ζει έναν άλλο πόλεμο: διαρκώς αντιμέτωπος με την ταυτότητά του ως "Μαύρου", έχει να αντιπαλέψει τη γενική εχθρότητα και τον πιο χυδαίο ρατσισμό, ακόμα και από τη μεριά της γυναίκας του, που τον περιφρονεί και τον ταπεινώνει. Έπειτα από δεκαετίες ανείπωτων μυστικών, αποκηρυγμένων αναμνήσεων, απωθημένων διερωτήσεων, τι σχέσεις μπορούν να έχουν άραγε ακόμη αυτά τα όντα μεταξύ τους; Στο καινούργιο βιβλίο του Λόμπο Αντούνες, που είναι δηκτικό, απότομο, βίαιο, και ταυτόχρονα τρυφερό και λεπτό, για άλλη μία φορά ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει το τομάρι του - και την ανθρωπιά που διαθέτει.