Το απαύγασμα της φιλοσοφικής διδασκαλίας του Ινδουισμού
Αυτό, που ο νους δεν μπορεί να το σκεφτεί αλλά εξαιτίας του ο νους είναι ικανός να σκέφτεται: αυτό και μόνο να ξέρεις πως είναι το Μπράχμαν.
Οι Ουπανισάδες είναι τα ιερά ινδουιστικά κείμενα που συνοδεύουν τις Βέδες, τις ιερές σανσκριτικές γραφές, συμπυκνώνοντας το νόημά τους σε μορφή φιλοσοφικής διδασκαλίας – γι’ αυτό είναι γνωστές και ως «Βεντάντα», που σημαίνει το «τέλος» ή τον «τελικό σκοπό» της σοφίας (Βέδα θα πει «σοφία»). Και σε τι συνίσταται η αρχαία ινδουιστική διδασκαλία; Σε τίποτε άλλο πέρα από την αποστολή του ανθρώπου να απαλλαγεί απ’ όλες τις «πλασματικότητες» αυτού του κόσμου (τη μακροζωία, την ευμάρεια, τη στείρα νοητική λειτουργία κ.ο.κ.) και μέσω της υπερθετικής γνώσης του εαυτού να ενωθεί με τη θεϊκή συνείδηση, αυτή που διαπερνά και αποτελεί ολόκληρο το σύμπαν: «Ο άνθρωπος που έχει μορφή πεθαίνει, όχι όμως και αυτό που κατοικεί μέσα του».
Η best-seller σειρά «Επίλεκτα» των Εκδόσεων Οξύ εμπλουτίζεται με επτά νέους τίτλους, επτά νέα μικρά βιβλία, μεγάλων σκέψεων, τα οποία έρχονται να προστεθούν τους προηγούμενους 16 τίτλους.
Ορισμένοι μελετητές τοποθετούν τη βεδική περίοδο, όταν και οι Ουπανισάδες πήραν τη γνωστή μορφή τους, έως και το 4.000 ή το 5.000 π.Χ., ενώ άλλοι μεταξύ του 2.000 και του 1.400 π.Χ. – σίγουρα πάντως αρκετούς αιώνες πριν από τη βουδιστική περίοδο, που ξεκινά τον 6ο π.Χ. αιώνα. Μιας και τίποτα δεν γραφόταν και όλες οι διδασκαλίες γίνονταν προφορικά, οι Ουπανισάδες λέγονταν και Σρούτις, «αυτό που ακούγεται». Ο όρος χρησιμοποιείται και με την έννοια της αποκάλυψης, αφού οι Ουπανισάδες θεωρείται πως είναι θεϊκής προέλευσης και στα κείμενά τους δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά σε συγγραφέα ή καταγραφέα. Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται οι τρεις πρώτες –και ουσιωδέστερες– Ουπανισάδες.
