D. H. Lawrence

Notes and Introduction by David Ellis, University of Kent at Canterbury. With its four-letter words and its explicit descriptions of sexual intercourse, Lady Chatterley's Lover is the novel with which D.H. Lawrence is most often associated. First published privately in Florence in 1928, it only became a world-wide best-seller after Penguin Books had successfully resisted an attempt by the British Director of Public Prosecutions to prevent them offering an unexpurgated edition. The famous 'Lady Chatterley trial' heralded the sexual revolution of the coming decades and signalled the defeat of Establishment prudery. Yet Lawrence himself was hardly a liberationist and the conservativism of many aspects of his novel would later lay it open to attacks from the political avant-garde and from feminists. The story of how the wife of Sir Clifford Chatterley responds when her husband returns from the war paralysed from the waist down, and of the tender love which then develops between her and her husband's gamekeeper, is a complex one open to a variety of conflicting interpretations. This edition of the novel offers an occasion for a new generation of readers to discover what all the fuss was about; to appraise Lawrence's bitter indictment of modern industrial society, and to ask themselves what lessons there might be for the 21st century in his intense exploration of the complicated relations between love and sex.

Now available for the first time as a trade paperback, QUETZALCOATL is the original 1923 version of D.H. Lawrence's great Mexican novel, THE PLUMED SERPENT--especially noted for its vivid evocation of Mexican culture and mythology, intensity of feeling, and psychological insight. This edition includes an illuminating Introduction and textual commentary by Sterling Professor of English at Yale, Louis L. Martz.

non-exchangeable & non-refundable

Non exchangeable & non refundable

With an Introduction and Notes by David Ellis, University of Kent at Canterbury. Lawrence's reputation as a novelist has often meant that his achievements in poetry have failed to receive the recognition they deserve. This edition brings together, in a form he himself sanctioned, his Collected Poems of 1928, the unexpurgated version of Pansies, and Nettles, adding to these volumes the contents of the two notebooks in which he was still writing poetry when he died in 1930. It therefore allows the reader to trace the development of Lawrence as a poet and appreciate the remarkable originality and distinctiveness of his achievement. Not all the poems reprinted here are masterpieces but there is more than enough quality to confirm Lawrence's status as one of the greatest English writers of the twentieth century.

Η μετάφραση των ποιημάτων είναι το είδος της γραφής που δίνει τη μικρότερη ικανοποίηση. Όσο καλά και να δουλέψει κανείς, όσο επιτυχής και αν είναι, θα υπάρχει πάντα ένα αντικείμενο - το πρωτότυπο - που μένει εκεί για να μας δείχνει πως βρισκόμαστε πάντα χαμηλότερα από το σωστό, πως ακόμη κι αν πάμε ψηλότερα, πάλι χαμηλότερα θα είμαστε· αλίμονο αν προσπαθήσουμε να καλυτερέψουμε το ποίημα που μεταφράζουμε. Και τούτο ακόμη: όταν μεταφράζουμε από μια ξένη γλώσσα που ξέρουμε λίγο ή πολύ, σε μια γλώσσα - τη δική μας - που μας είναι έμφυτη και την αγαπούμε περισσότερο, κάνουμε κάτι, μου φαίνεται, σαν εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουμε στα μουσεία, προσηλωμένους με πολλή προσοχή, ν' αντιγράφουν, είτε για να ασκηθούν είτε γιατί κάποιος τους το παράγγειλε, πίνακες δαιφόρων ζωγράφων. Μ' αυτή την έννοια ονόμασα τούτο το βιβλίο "Αντιγραφές". Αλήθεια, η δουλειά που συγκεντρώνω εδώ είναι η επιλογή από μια ευρύτερη προσπάθεια που έκαμα για να δοκιμάσω τι μπορεί να σηκώσει, στα χρόνια που έζησα, η γλώσσα μας. Εκτός από το κίνητρο αυτό, δεν έχει άλον ειρμό η συλλογή αυτή, και δεν θα ήταν σωστό να της αποδοθεί ο σκοπός της ανθολόγησης ή της αξιολόγησης. Τέλος θα έπρεπε ίσως να σημειώσω συνοπτικά ότι η μετάφραση από ξένες γλώσσες είναι σα να μεταφέρουμε στον τόπο μας ένα ελάχιστο απόσπασμα ενός ολόκληρου κόσμου, του κόσμου της γλωσσικής έκφρασης - θα έλεγα της ποιητικής τάξης - όπου ανήκει το ποίημα. Και αν πάρω την περίπτωση ενός ακραίου αναγνώστη, μου φαίνεται κάποτε ότι η προσπάθειά του πρέπει να μοιάζει μ' εκείνη του φυσιοδίφη, που από το τυχαίο εύρημα ενός σπονδύλου είναι υποχρεωμένος να ανασυστήσει ένα ολόκληρο προκατακλυσμιαίο θηρίο. Υπερβολή. Αλλά μου είναι χρήσιμη, γιατί δείχνει ότι το μεταφρασμένο ποίημα δεν μπορεί να έχει, με τη νέα του μορφή, τις ίδιες λειτουργίες που είχε στη γλώσσα του μεταφραστή. [...] Γιώργος Σεφέρης (Προλόγισμα στην πρώτη έκδοση, Σεπτέμβριος 1963)

Μετά τον παθιασμένο έρωτα με τον Γουόλτερ Μόρελ, έναν απλοϊκό, μέθυσο ανθρακωρύχο, η Γκέρτρουντ Κοπάρντ, μια καλλιεργημένη και καλοαναθρεμμένη γυναίκα, γίνεται σύζυγος του Γουόλτερ, και έρχεται αντιμέτωπη με τις δυσκολίες της ζωής σε νοικιασμένο σπίτι, με τον χαμηλό μισθό του συζύγου της και χωρίς καμία ιδιαίτερη ικανοποίηση. Καθώς το ζευγάρι αποξενώνεται όλο και περισσότερο, η κυρία Μόρελ στρέφει όλη της τη στοργή και τη φροντίδα στους γιους της. Αφιερώνοντας τη ζωή της πρώτα στον Γουίλιαμ, τον μεγαλύτερο, και στη συνέχεια στον Πολ, τον δεύτερο γιο, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μην ακολουθήσουν οι γιοι της τη μοίρα του πατέρα τους.

Δύο γυναίκες, η Μπάνφορντ, ένα πλάσμα μικροκαμωμένο, λεπτό, ντελικάτο με γυαλιά, και η Μαρτς, μια γυναίκα σκληραγωγημένη, έχοντας μάθει σε νυχτερινό σχολείο την τέχνη του ξυλουργού και του μαραγκού, παίρνουν στα χέρια τους μια μικρή φάρμα κάπου στην Αγγλία, ώστε με τη δουλειά τους να βγάλουν τα προς το ζειν. Μέσα από τις δυσκολίες της αγροτικής δουλειάς και την προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα, αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα βαθύ αίσθημα φιλίας, συντροφικότητας και αγάπης. Και όλα αυτά μέχρι που στον κλειστό κόσμο των δύο γυναικών, εισβάλει ένας νεαρός γοητευτικός άντρας. Τότε η σύγκρουση που αναπτύσσεται σταδιακά μεταξύ των δύο γυναικών είναι σφοδρή και ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξει, το αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής θα είναι τραγικό και για τους τρεις.

«Η απεικόνιση διαθέτει ζωντάνια και φυσικότητα, εντούτοις εκπέμπει την ολκή της πληρότητας ενός
αρχαϊκού νοήματος. Το δείπνο είναι νεκρικό και την ίδια στιγμή ο νεκρός δειπνεί στον κάτω κόσμο, γιατί ο κάτω κόσμος ήταν για τους Ετρούσκους ένας τόπος χαρωπός. Ενώ οι ζωντανοί γλεντούσαν εν ζωή, ο νεκρός γλεντούσε παρομοίως, με μια γυναίκα να του προσφέρει γιρλάντες και σκλάβους να του σερβίρουν κρασί, βαθιά μέσα στον κάτω κόσμο. Επειδή η ζωή πάνω στη γη ήταν τόσο όμορφη, η ζωή στον κόσμο των νεκρών δεν μπορούσε παρά να ήταν μια συνέχειά της».
Ο Ντ. Χ. Λόρενς περιηγείται έκθαμβος την αρχαία ιταλική πόλη της Ταρκυνίας (τη σημερινή Ταρκουίνια) και τα περίφημα ταφικα μνημεία με τις έγχρωμες τοιχογραφίες τους, ανασυστήνοντας σαγηνευτικά με την πένα του έναν πολιτισμό που άκμασε πριν από 2500 χρόνια. 

Όταν η ψυχή ξεπέφτει, τότε το σεξ είναι βρωμιά και η βρωμιά είναι σεξ, και η παραμικρή σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα γίνεται μαρτυρία της βρωμιά της. Αυτή η κατάσταση του απλού, χυδαίου ανθρώπου που ονομάζεται πλήθος και υψώνει τη φωνή του είναι η πηγή όλης της πορνογραφίας. [...] Το σεξ πρέπει να διοχετευθεί κάπου, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νέους. Στον θαυμαστό πολιτισμό μας, διοχετεύεται στον αυνανισμό. Και η αυτοαπομόνωση του αυνανισμού παράγει ηλιθίους. D. H. Lawrence