Joseph Conrad

Τι κωμικό πράγμα που είναι η ζωή — αυτή η μυστηριώδης επιστράτευση άπονης λογικής για έναν μάταιο σκοπό. Το πολύ-­πολύ που μπορείς να ελπίζεις να αποκομίσεις είναι μια κάποια γνώση του εαυτού σου — η οποία έρχεται πολύ αργά. Μια σοδειά ανεξίτηλης πίκρας. Έχω παλέψει με το θάνατο. Είναι ο πιο πεζός αγώνας που μπορεί κανείς να φανταστεί. Διε­ξάγεται μέσα σ’ ένα ασχημάτιστο γκρίζο, όπου δεν υπάρχει τίποτα κάτω απ’ τα πόδια σου, ούτε γύρω σου, ούτε θεατές, ούτε οχλαγωγία, ούτε δόξα, ούτε η μεγάλη επιθυμία για νίκη, ούτε ο μεγάλος φόβος της ήττας, μόνο μια αρρωστιάρικη ατμόσφαιρα χλιαρού σκεπτικισμού, χωρίς καν πολλή πίστη στο δίκαιο του αγώνα σου, κι ακόμα λιγότερο σ’ εκείνο του αντιπάλου σου. Αν η ύστατη σοφία παίρνει αυτή τη μορφή, τότε η ζωή είναι ακόμα μεγαλύτερο αίνιγμα απ’ όσο νομίζουμε. Βρέθηκα μια ανάσα από την τελευταία ευκαιρία ν’ αποφανθώ γι’ αυτό το αίνιγμα, και ανακάλυψα ταπεινωμένος πως, μάλλον, δεν είχα τίποτε να πω. Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι ήταν τόσο αξιο­πρόσεχτος άνθρωπος ο Κουρτς. Γιατί εκείνος είχε κάτι να πει. Και το είπε.

... Όπως οι περισσότεροι ονειροπόλοι, στους οποίους δίνεται κάποτε η χάρη να ακούσουν τη μουσική των ουρανίων σφαιρών, ο Χάιστ, ο πλάνης του Αρχιπελάγους, είχε μιαν αγάπη για τη σιωπή που κατόρθωνε να ικανοποιεί χρόνια τώρα. Τα νησιά είναι πολύ ήσυχα. Τα βλέπει κανείς ξαπλωμένα, ντυμένα με τις σκούρες φορεσιές των φύλλων, τυλιγμένα σε μια μεγάλη βουβαμάρα ασημιού και γαλάζιου, εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται βουβή με τον ουρανό σ’ ένα δαχτυλίδι μαγικής ακινησίας. Κάτι σαν χαμογελαστή υπνηλία αιωρείται πάνω τους· ως και οι φωνές των κατοίκων τους είναι απαλές και χαμηλωμένες, λες και φοβούνται μήπως πειράξουν κάποια προστατευτικά μάγια. [...]

Μια πραγματική ιστορία που διαδραματίστηκε λίγο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, σε μια αγροτική περιοχή της βορειοδυτικής Γαλλίας, την Βρετάνη, μια περιοχή με έντονες ιδιαιτερότητες που χάνονται στο βάθος του χρόνου, είναι ο πυρήνας της μικρής αυτής ιστορίας που μας αφηγείται ο συγγραφέας. Βασικά πρόσωπα του αφηγήματός μας είναι ο Ζαν-Πιερ Μπακαντού και η γυναίκα του και το δράμα μας εκτυλίσσεται μέσα στην οικογένειά τους και τον περίγυρό της. Αφορμή του δράματος αυτού είναι το γεγονός ότι όλα τα παιδιά της οικογένειας του Ζαν-Πιερ που έρχονται στον κόσμο είναι διανοητικά καθυστερημένα, κάτι που είναι αφόρητο για την μικρή κοινωνία του χωριού. Αιτία όμως του δράματος, όπως φαίνεται μέσα από την μοναδική διήγηση του Τζόζεφ Κόνραντ είναι οι συνθήκες που κυριαρχούσαν στην γαλλική κοινωνία λίγο πριν την επανάσταση, οι συνθήκες που επέβαλαν την Γαλλική Επανάσταση.

Η Φλόρα, ορφανή από μητέρα, μεγαλώνει σε συναισθηματική απομόνωση. Ο πατέρας της, χρεοκοπημένος τραπεζίτης, μπαίνει φυλακή. Ένας καπετάνιος την ερωτεύεται και της προσφέρει την ασφάλεια του γάμου. Οι ατυχίες της δεν σταματούν, αλλά η Φλόρα δεν αφήνει τη ζωή της στην Τύχη και στηρίζεται πλέον στην εσωτερική της δύναμη.