Mary Beard

What made the Romans laugh? Was ancient Rome a carnival, filled with practical jokes and hearty chuckles? Or was it a carefully regulated culture in which the uncontrollable excess of laughter was a force to fear a world of wit, irony, and knowing smiles? How did Romans make sense of laughter? What role did it play in the world of the law courts, the imperial palace, or the spectacles of the arena? Laughter in Ancient Rome explores one of the most intriguing, but also trickiest, of historical subjects. Drawing on a wide range of Roman writing from essays on rhetoric to a surviving Roman joke book Mary Beard tracks down the giggles, smirks, and guffaws of the ancient Romans themselves. From ancient monkey business" to the role of a chuckle in a culture of tyranny, she explores Roman humor from the hilarious, to the momentous, to the surprising. But she also reflects on even bigger historical questions. What kind of history of laughter can we possibly tell? Can we ever really get" the Romans' jokes?

"Superbly acute and unashamedly complex."—The Telegraph "Rich and provocative."—Times Literary Supplement "An engaging exploration."—The New Yorker"The phenomenal Ms. Beard has written another cracking book, one of her best."—The Independent What made the Romans laugh? Was ancient Rome a carnival, filled with practical jokes and hearty chuckles? Or was it a carefully regulated culture in which the uncontrollable excess of laughter was a force to fear—a world of wit, irony, and knowing smiles? How did Romans make sense of laughter? What role did it play in the world of the law courts, the imperial palace, or the spectacles of the arena?Laughter in Ancient Rome explores one of the most intriguing, but also trickiest, of historical subjects. Drawing on a wide range of Roman writing—from essays on rhetoric to a surviving Roman joke book—Mary Beard tracks down the giggles, smirks, and guffaws of the ancient Romans themselves. From ancient “monkey business” to the role of a chuckle in a culture of tyranny, she explores Roman humor from the hilarious, to the momentous, to the surprising. But she also reflects on even bigger historical questions. What kind of history of laughter can we possibly tell? Can we ever really “get” the Romans’ jokes?

Πώς ένα άσημο χωριό της κεντρικής Ιταλίας έγινε η πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη;
SPQR είναι η συντομογραφία του Senatus PopulusQue Romanus, "η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης". Αυτή είναι η ιστορία τους.

Η αρχαία Ρώμη μάς αφορά: κρίνουμε ακόμη τις δικές μας κοινωνίες απέναντι σ’ αυτή την ιστορία των βασιλιάδων, των Συγκλητικών και των δεκατεσσάρων αυτοκρατόρων, της κατάκτησης και της ειρήνευσης, της τάξης και της υπερβολής, ενώ οι ρωμαϊκές διαμάχες γύρω από τα έθνη, την αυτοκρατορία, την ιδιότητα του πολίτη, την τρομοκρατία και τα δικαιώματα του ατόμου επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε σήμερα την πολιτική οργάνωση και την πολιτική ελευθερία.

Διατρέχοντας χίλια χρόνια ρωμαϊκής ιστορίας, η Μαίρη Μπηρντ ρίχνει νέο φως στον ρωμαϊκό πολιτισμό, από το τρεχούμενο νερό μέχρι τη δημοκρατία, από τους Γαλατικούς Πολέμους μέχρι την Pax Romana, από τη δουλεία μέχρι τη μετανάστευση, κι από το μεγάλο άλμα προς τα μπρος μέχρι τις μεταμορφώσεις του Αυγούστου.

The ruined silhouette of the Parthenon on its hill above Athens is one of the world's most famous images. Its 'looted' Elgin Marbles are a global cause celebre. But what actually are they? In a revised and updated edition, Mary Beard, award winning writer, reviewer and leading Cambridge classicist, tells the history and explains the significance of the Parthenon, the temple of the virgin goddess Athena, the divine patroness of ancient Athens.

Σε αυτό το γενναίο βιβλίο, η συγγραφέας απευθύνεται στους μισογύνηδες και τα τρολ ανά τον κόσμο που ανηλεώς επιτίθενται στις γυναίκες -πολύ συχνά και στην ίδια- και τις μειώνουν. Εντοπίζει τις απαρχές αυτού του μισογυνισμού στην αρχαιότητα, εξετάζοντας τις παγίδες του φύλου και τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία κακομεταχειρίζεται τις ισχυρές γυναίκες από αρχαιοτάτων χρόνων. Ήδη στην Οδύσσεια του Ομήρου, δείχνει η συγγραφέας, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν ηγετικούς ρόλους, με τον δημόσιο λόγο να ορίζεται ως εγγενώς αρσενικός. Παράλληλα η συγγραφέας αντλεί από την προσωπική της εμπειρία με τον σεξισμό.