Jon Fosse

Un cimetière à la fin de l'automne. Un homme et une femme se croisent sur un banc. On devine une relation amoureuse passée - ou à venir ? Autour d'eux tout le monde s'affaire, s'agite, le temps semble s'accélérer, toujours en suspens. Que s'est-il passé ? Des fantômes ou flottements de présences nichés dans les souvenirs, qui évoquent ces "voix des limbes" dont parlait Jacques Lassalle.

«Και με βλέπω που στέκομαι και κοιτάζω…» Τι κοιτάζει και τι σκέφτεται ο ηλικιωμένος ζωγράφος Άσλε, πού, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ζει απομονωμένος στην εξοχή; Τι τον συνδέει με τον αλκοολικό συνονόματό του Άσλε, επίσης ζωγράφο; Πώς μοιράζονται τις σκέψεις τους για την τέχνη, τον Θεό, τον αλκοολισμό, τη φιλία, τον έρωτα, το πέρασμα του χρόνου;

Το Κορίτσι: Σε λίγο καιρό εγώ θα φύγω από ΄δω τότε θα τελειώσουν οι καλοκαιρινές μου διακοπές τότε θα ΄ρθει το φθινόπωρο και ο χειμώνας τότε θα ΄ρθει το σκοτάδι και το κρύο και τότε εσύ θα είσαι εδώ και εγώ θα είμαι μέσα στην πόλη εκεί που ζούμε Το αγόρι: Μη μιλάς γι΄ αυτό

«Για μένα, η τέχνη ήταν πάντα συνδεδεμένη με αυτή τη σχεδόν μη ανθρώπινη φωνή, μέσα από τον καθημερινό λόγο. Και εκείνο που είναι παράδοξο είναι το ότι αυτή η φωνή βρίσκεται εκεί, χωρίς να λέει τίποτα. Είναι μια βουβή φωνή. Μια φωνή που μιλάει σωπαίνοντας. Πρόκειται για μια φωνή που με κάποιο τρόπο έρχεται από αυτό που δεν έχει ειπωθεί, είναι μια φωνή που βγαίνει από τη σιωπή και που μπορεί να ακουστεί κάποιες στιγμές μέσω αυτού που λένε οι άλλοι.
Δουλεύω όπως ένας μουσικός που παίζει το μέρος του, το θέμα και τις παραλλαγές, τις επαναλήψεις. Το Κάποιος θα ρθει είναι ίσως ό,τι πιο ευχάριστο έχω γράψει, αν και κάποιοι προσλαμβάνουν το κείμενο σαν κάτι πολύ σκοτεινό. Και αυτό μπορώ να το καταλάβω. Μόνο τα αποτυχημένα κείμενά μου δεν έχουν αμφισημίες. Τα καλά κείμενα μπορούμε να τα αναποδογυρίσουμε σαν ένα γάντι.

Ήμουν πάντα από τη φύση μου ένα είδος μινιμαλιστή και για μένα το θέατρο είναι ένα είδος τέχνης μινιμαλιστικής, με πολλές συστατικές δομές που τείνουν να γίνουν μινιμαλιστικές: ένας περιορισμένος χώρος, μια χρονική διάρκεια περιορισμένη κ.ο.κ.».
Το θέατρο του Φόσσε παράγεται από ήχους, λέξεις που το νόημά τους μοιάζει υπερβολικά συνηθισμένο. Αυτό μας απαγορεύει τη νατουραλιστική χρήση της γλώσσας, διότι η νατουραλιστική γλώσσα περιορίζει το νόημα της φράσης. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος για να ξαναγίνει η φράση ανοιχτή, δηλαδή, η δύναμή της να μεταδίδει εικόνες που εκτυλίσσονται στη φαντασία του θεατή. Η γλώσσα του Φόσσε, που μπορούμε να την ονομάσουμε ποιητική γλώσσα και που ενίοτε την ονομάζει «γλώσσα υπερβατική», χρησιμοποιείται για να μεταφέρει άλλα νοήματα από τα καθημερινά».

Ο Γιόν Φόσσε είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς θεάτρου και τα έργα του ανεβαίνουν σε όλες τις σκηνές του κόσμου. Ο παρών τόμος περιέχει τρία από τα σημαντικότερα έργα του Φόσσε που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1996 και το 2002. Συμπληρώνεται από εκτενές επίμετρο με συνεντεύξεις του ίδιου του συγγραφέα, κείμενα του σκηνοθέτη Claude Regy, του μεταφραστή του κ.α.