Ντέμιαν Μπουκάι

Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς τις καθημερινές συγκρούσεις που αποτελούν χαρακτηριστικό της σύγχρονης ζωής; Πώς μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να αναμετρηθεί με μεγέθη που θεωρεί ότι τον ξεπερνούν; Πώς είναι δυνατόν να προσπαθήσει για δεύτερη φορά να υπερβεί ένα (φαινομενικά ανυπέρβλητο) εμπόδιο που του έφραξε το δρόμο;Συχνά, η επίλυση του προβλήματος εξαρτάται από τη γωνία στην οποία έχουμε επιλέξει να σταθούμε. Αλλάζοντας θέση είναι πιθανό -έως βέβαιο- ότι θα βρεθούμε να κοιτάζουμε έκπληκτοι μια διέξοδο η οποία, το μόνο που περίμενε από εμάς, ήταν να την αντιληφθούμε. Αρκούσε να αλλάξουμε θέση και να δούμε τα ίδια πράγματα από άλλη γωνία."Τα κείµενα που συνθέτουν αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσµα ερωτηµάτων τα οποία µε απασχόλησαν σε διάφορες περιστάσεις τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα ερωτήµατα αυτά τέθηκαν σ' εµένα από ασθενείς ή απλούς γνωστούς στο οικείο περιβάλλον του ιατρείου ή στη βουή των καθηµερινών συναντήσεων, ενώ άλλα τα έθεσα εγώ ο ίδιος µε διάφορες ευκαιρίες στους δασκάλους µου, στους ψυχοθεραπευτές µου ή σε άλλους συνοµιλητές στους οποίους διέκρινα -σωστά ή όχι- µια δόση σοφίας. Τέλος, µερικά από τα κείµενα αυτά προέκυψαν από ερωτήµατα που ποτέ δεν µετουσιώθηκαν σε λέξεις: βουβές απορίες που οι πρωταγωνιστές τους δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να διατυπώσουν".

"Ο πατέρας μου μ' έμαθε να παίζω σκάκι όταν ήμουν έξι χρόνων. Έβγαλα το δημοτικό θεωρώντας τον έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία του σκακιού, και μου άρεσε πολύ να παίζω μαζί του. Καμιά φορά μ' άφηνε να τον κερδίζω, κι εγώ το ήξερα πως μ' άφηνε να τον κερδίζω. Πενήντα χρόνια αργότερα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, προτείναμε να παίξουμε μια παρτίδα σκάκι και το ευχαριστιόμασταν πολύ... Καμιά φορά τον άφηνα να με κερδίζει, κι εκείνος το ήξερε πως τον άφηνα να με κερδίζει". Ο Χόρχε και ο Ντεμιάν Μπουκάι συζητούν για την πρώτη, την κρισιμότερη και πιο καθοριστική σχέση της ανθρώπινης ύπαρξης: αυτήν που συνδέει τους γονείς με τα παιδιά τους. Προσπαθώντας να εκφράσουν τη δική τους άποψη στα αιώνια ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, δε διστάζουν να διαφωνήσουν και δεν προσπαθούν να καλύψουν τις διαφορετικές τους απόψεις. Τι σημαίνει να είσαι γονέας; Ποιος ο λόγος να γίνεις; Τι είναι αυτό που καθιστά κάποιον "περισσότερο γονέα" από κάποιον άλλο; Τι σημαίνει "είμαι πατέρας" και τι "είμαι μητέρα"; Με αφετηρία την επαγγελματική τους εμπειρία ως ψυχίατροι και ψυχοθεραπευτές, προσεγγίζουν το θέμα της πατρότητας και συμφωνούν ότι από τη στιγμή που αποκτάς ένα παιδί, πέρα και έξω από τη βιολογική σχέση που σε συνδέει μαζί του, καλείσαι να εκπληρώσεις μια λειτουργία που προϋποθέτει πως αισθάνεσαι, σκέφτεσαι και ενεργείς ως γονέας. Ο αναγνώστης θα βρει μία κατηγοριοποίηση των διαφόρων "τύπων γονέων" που συνήθως εντοπίζουμε στη σύγχρονη κοινωνία (αμελείς, αυταρχικοί, πολιτικά ορθοί κ.λπ...) καθώς και μερικές απόψεις για το πώς μπορούμε να χτίσουμε με τα παιδιά μας τον τύπο σχέσης που επιθυμούμε. Ο Χόρχε Μπουκάι σχολιάζει το "Γονείς και παιδιά" ως εξής: "Αυτή η "εργαλειοθήκη για τη συντήρηση μιας δύσκολης σχέσης" νομίζω ότι είναι το καλύτερό μου βιβλίο (και ίσως και το χρησιμότερο) ακριβώς γιατί λειτουργεί όπως τα εργαλεία. Θα μου άρεσε να μάθω ότι χρησίμευσε σε ανθρώπους που σκέφτονται να γίνουν γονείς, και ότι βοήθησε με κάποιον τρόπο στην απόφασή τους να το τολμήσουν".

«Θα σ’ αφήσω.» «Είσαι σκουπίδι!» «Γιατί;!» «Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα.» «Θα σ’ αφήσω σε έξι μήνες.» «Είσαι σκουπίδι!» «Γιατί;!» «Γιατί θα μ’ αφήσεις να υποφέρω επί έξι μήνες.» (Στο τηλέφωνο) «Θα σ’ αφήσω.» «Και μου το λες από το τηλέφωνο; Είσαι σκουπίδι!» (Σ’ ένα μπαρ) «Θα σ’ αφήσω.» «Γι’ αυτό ήθελες να βγούμε; Είσαι σκουπίδι!» «Θα σ’ αφήσω.» «Γιατί; Δεν μ’ αγαπάς πια;» «Όχι πια.» «Είσαι σκουπίδι!»