Τα αδέλφια Τάννερ

Δεν μου αρέσει να είμαι ιδιοκτήτης μισών πραγμάτων, προτιμώ να ανήκω στους εντελώς απόκληρους, ώστε να μου ανήκει τουλάχιστον η ψυχή μου… Δεν θέλω να έχω μέλλον, θέλω να έχω παρόν. Μου φαίνεται πιο αξιόλογο. Μέλλον έχει εκείνος που δεν έχει παρόν, κι αν έχει κανείς παρόν, τότε ξεχνά ακόμα και να σκεφτεί το μέλλον… Στέκομαι ακόμα έξω από την πόρτα της ζωής, χτυπώ και ξαναχτυπώ, αν και όχι με μεγάλο ζήλο, και αφουγκράζομαι γεμάτος αγωνία μήπως έρχεται κανείς να σηκώσει το μάνταλο. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα μαθητείας και ενηλικίωσης, ο εικοσάχρονος Σίμον Τάννερ, διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του για κοινωνική αποδοχή και στην ασυγκράτητη δίψα του για ανεξαρτησία, αλλάζει διαρκώς δουλειές και σπίτια, χαίρεται τη φύση και την ελευθερία του, συναντά τα αδέλφια του, προκαλεί με τον αυθορμητισμό του και στο τέλος του μυθιστορήματος δεν έχει σημειώσει την παραμικρή πρόοδο – ή, με τα λόγια του Κάφκα: «Ο Σίμον τριγυρίζει πανευτυχής, χωρίς να καταφέρνει τίποτα τελικά πέρα από την απόλαυση του αναγνώστη. Είναι μια πολύ άσχημη σταδιοδρομία, αλλά μόνο μια άσχημη σταδιοδρομία προσφέρει φως στον κόσμο…».