Ντέιβιντ Χιουμ

Από τα κείμενα του Ντέιβιντ Χιουμ, τα οποία επιλέγει να παρουσιάσει αυτή η έκδοση για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι αυτοβιογραφίες του. Το πρώτο, "Ένα είδος ιστορίας της ζωής μου" ("A Kind of History of My Life"), ο Χιουμ το συντάσσει με τη μορφή επιστολής, την άνοιξη του 1734, καθ' οδόν προς το Μπρίστολ, με υποψήφιο αποδέκτη κάποιον ανώνυμο γιατρό, πιθανώς τον John Arbuthnot, για να ζητήσει συμβουλές σχετικά με την "ασθένεια του πεπαιδευμένου" από την οποία είχε προσβληθεί. Σαράντα δύο χρόνια αργότερα, γύρω στον Απρίλιο του 1776, λίγο πριν ξεκινήσει για το Μπαθ για να αναζητήσει μια θεραπεία με νερό, προετοίμασε μια σύντομη αυτοβιογραφία με τίτλο που έδωσε ο ίδιος: "Η ζωή μου" ("My Life"). Το τρίτο κείμενο είναι η "Σύνοψη" ("Abstract"). Ο πλήρης τίτλος της σειράς είναι ο εξής: "Σύνοψη του βιβλίου που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, με τίτλο "Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση" κτλ., στην οποία αποσαφηνίζεται και εξηγείται το κύριο επιχείρημα του βιβλίου" ("An Abstract of A Book lately Published, Entitled, "A Treatise of Human Nature", etc., wherein the Chief Argument of that Book is further Ιllustrated and Εxplained"). Η πόλη της έκδοσης είναι το Λονδίνο, η χρονολογία της έκδοσης το 1740, και δημοσιεύεται ανώνυμα. Μετά την ιστορική τεκμηρίωση της πατρότητας αυτού του κειμένου από τους Keynes και Sraffa, μόλις το 1938 δεν απέμεινε καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για έργο τού Χιουμ. [...] (Μαρία Πουρνάρη, από την εισαγωγή του βιβλίου)

Είναι η κατεύθυνση "προς έτερον" που κάνει την αγάπη και το μίσος, μαζί με τα παρεπόμενα και τα όμοιά τους παθήματα, να αποκτούν κομβική θέση σε ένα εγχείρημα μετάβασης από τη θεωρία της γνώσης στην ηθική θεωρία. Και παρ όλο που ο εαυτός πάντοτε προηγείται στη χιουμιανή -και ευρύτερα στη διαφωτιστική- λογική, χωρίς την προβολή του στους άλλους, χωρίς αυτή την "ενσυναίσθηση" που γίνεται η λυδία λίθος όλης της ψυχολογίας και της ηθικής του Χιουμ (όπως και του Άνταμ Σμιθ λίγο αργότερα), όλη η ιδιάζουσα θέρμη της ζωής εν κοινωνία αποστραγγίζεται από το φιλοσοφείν, μετατρέποντάς το σε ψυχρή ανατομία ενός νεκρού και ψευδούς αντικειμένου, του απομονωμένου, μη ανθρώπινου πλέον, νου.