Ευρυπίδης

non-exchangeable & non-refundable

Είτε νεφέλη στην Τροία, είτε ένσαρκη στην Αίγυπτο, η καταγωγή της Ελένης ως Ελένης είναι ερωτογενής, με όλες τις επιπτώσεις που έχει αυτή η διάσταση από καταβολής κόσμου.
Παρόλο όμως που, έκτοτε, η διάσταση αυτή υποβιβάστηκε, παρόλο που ο σαρκικός πόθος όπως τον εκπροσωπεί η Ελένη εξομαλύνθηκε, και επιδιώχθηκε να συγκαλυφθεί ο σεξουαλικός παράγων και οι καταλυτικές του συνέπειες όπως τις ραψωδεί ο Όμηρος και τις διεκτραγωδεί ο Ευριπίδης στην ομώνυμη "τραγωδία" του, εντούτοις η Ελένη ως ενσάρκωση όχι μόνο του τέλειου κάλλους αλλά και της ασύμβατης επιθυμίας, παραμένει αναλλοίωτη στην βαθιά ενδοχώρα μας, στην ασυνείδητη περιοχή μας, εκεί όπου βυθομετρείται ο ασυμβίβαστος και ακατάβλητος πόθος.
Η Ελένη έχει το πρόσωπο και το σώμα του καθενός μας.

Η υπόθεση της «Ιφιγένειας εν Ταύροις» εξελίσσεται στη μακρινή χώρα των Ταύρων, μπροστά στο ναό της Άρτεμης. Πρωταγωνιστές έχει την Ιφιγένεια, κόρη του Αγαμέμνονα, που όλοι πιστεύουν ότι θυσιάστηκε στην Αυλίδα από τον πατέρα της για να πνεύσουν ούριοι άνεμοι για τον ελληνικό στόλο που ναυλοχεί εκεί και ετοιμάζεται να αποπλεύσει για την εκστρατεία στην Τροία και να εκδικηθεί την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη, το γιο του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ταυτόχρονα, κεντρικά πρόσωπα είναι ο Ορέστης, αδελφός της, που καταδιώκεται από τις Ερινύες γιατί σκότωσε τη μητέρα του Κλυταιμνήστρα που είχε απατήσει και στη συνέχει δολοφονήσει τον πατέρα του Αγαμέμνονα με τον εραστή της Αίγισθο, και ο Πυλάδης, εξάδελφος, φίλος πραγματικός και γαμπρός στην άλλη αδελφή του Ορέστη.

Είναι μια παρηγοριά, μια ελπίδα των μουσών, μια νίκη, οι μεταφράσεις του Μίνου Βολανάκη να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, να γίνονται βιβλία, για τα ταραγμένα, ευρωπαϊκά, σπίτια μας. Είχα την τύχη να είμαι συνομιλητής του, τα τελευταία χρόνια της ζωής του - ερχόταν στο βιβλιοπωλείο της Διδότου 39
- και πολύ πριν, θεατής των παραστάσεών του και στο Βορρά - Θεσσαλονίκη - και στο Νότο - Αθήνα. Παρακολούθησα την παράσταση της Μήδειας, στο Λυκαβηττό, με το δάσκαλό του -έτσι τον έλεγε- Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε κρύο και του έφερε μια κουβέρτα να σκεπαστεί στις γεμάτες από κόσμο κερκίδες. Τα ελληνικά του, η μετάφρασή του στο έργο αυτό του Ευριπίδη μας φέρνει πιο κοντά στο μυστήριο που κρύβει το έργο - μαζί με τις Βάκχες του ίδιου ποιητή. Η λογική έχει χαθεί, η καταστροφή φτάνει ως είδηση και μας κάνει να χάνουμε τα μυαλά μας. Γιατί η Μήδεια σκοτώνει, κάθε φόρα, μέχρι σήμερα· ο Τύπος είναι γεμάτος, από Μήδειες, σ όλο τον κόσμο ακόμη.