Literature

In book two of the Margarito and the Snowman trilogy, the eponymous Snowman wakes up on a desert film set in B movie director Boone Weller’s sprawling new epic, Zol. Told in a mix of melodrama, slapstick, documentary and cinema verité, and packed with drug cartels, coyotes, revolutionaries, fire-breathing dragons, human sacrifice and magic, this blockbuster unfolds in a Dalían landscape along a chimerical pan-American highway deep in the heart of Mexico as the Snowman continues his quest for a mythical place called Zol and an enigmatic friend named Margarito.

'Beautiful, thoughtful … sharp and scintillatingly sensual' Independent'With this haunting, poetic work McCann has surely earned his place among the country’s greats' Metro__________________The life of Zoli Novotna begins on the leafy backroads of Slovakia, when she and her grandfather come upon a quiet lake where their family has been drowned by Fascist guards. Zoli and her grandfather flee to join up with another clan of travelling harpists. So begins an epic tale of song, intimacy and betrayal. Based loosely on the true story of the Gypsy poet Papusza, and set against the backdrop of the Second World War, Zoli is a love story, a tale of loss, and a parable of modern-day Europe.

This moving fable sees a young Greek writer set out to Crete to claim a small inheritance. But when he arrives, he meets Alexis Zorba, a middle-aged Greek man with a zest for life. Zorba has had a family and many lovers, has fought in the Balkan wars, has lived and loved - he is a simple but deep man who lives every moment fully and without shame.

As their friendship develops, he is gradually won over, transformed and inspired along with the reader. Zorba the Greek, Nikos Kazantzakis' most popular and enduring novel, has its origins in the author's own experiences in the Peleponnesus in the 1920s. His swashbuckling hero has legions of fans across the world and his adventures are as exhilarating now as they were on first publication in the 1950s.

'There can never be any doubt that Kazantzakis was the possessor of genius.' Sunday Telegraph

Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία ενός ημιτελούς δωρικού κιονόκρανου του πρώτου μαρμάρινου Παρθενώνα και αποτελείται από δύο μέρη.

Το πρώτο παρουσιάζει σε 22 ολοσέλιδες σχεδιαστικές αναπαραστάσεις την ιστορία ενός δωρικού κιονόκρανου, βάρους περίπου 12 τόννων, από την εξόρυξη και τη λάξευσή του ως τη μεταφορά του στην Ακρόπολη.

Γίνεται μια γλαφυρή αναδρομή στις διάφορες φάσεις, από την εποχή των Περσικών πολέμων μέχρι την περάτωση του δεύτερου μαρμάρινου Παρθενώνα. Ιδιαίτερα περιγράφονται οι μέθοδοι με τις οποίες οι αρχαίοι μετακινούσαν, ανύψωναν τεράστιους λίθους και έκτιζαν τους ναούς.

Το δεύτερο μέρος αναπαριστά τα αρχαία λατομεία στην Πεντέλη, τις μεθόδους οργάνωσης, παραγωγής και διακίνησης του μαρμάρου, τα εργαλεία και τα μεταφορικά μέσα καθώς και το φυσικό τοπίο κατά μήκος της οδού από την Πεντέλη στην Αθήνα.

Μέσα από τα αποκυήματα ενός ατέρμονου υπαρξιακού μονολόγου και μιας καθιερωμένης συνάντησης για ένα τσούγκρισμα ποτηριών και απόψεων σε ένα μικρό κουτούκι, γεννιέται η ιδέα ενός μεγάλου ταξιδιού. Μια οδική περιπέτεια στα Δυτικά Βαλκάνια αλλά και στους εσωτερικούς κόσμους τριών συνοδοιπόρων φίλων, με τα σφραγισμένα τους διαβατήρια να μαρτυρούν στο τέλος της διαδρομής το πέρασμά τους από έξι διαφορετικές χώρες, κεντημένες ποικιλόμορφα με ένα μοναδικό σχέδιο από τον καθένα τους. Από μια αμέριμνη απόδραση από την παράνοια της πραγματικότητας, το ταξίδι αυτό μετατρέπεται σε μια διάσχιση μυστικών εσωτερικών διαδρομών. Ένα ταξίδι αναζήτησης της μυστικής πλευράς των πραγμάτων, μεταμορφώνοντας κομμάτια της εσωτερικής μας πραγματικότητας και φανερώνοντας υποσυνείδητες γωνίες του δικού μας ψυχισμού. «…Ταξιδεύω για να αισθάνομαι πως υπάρχω. Μεταφέρομαι από μέρα σε μέρα, όπως μετακινούμαι από πόλη σε πόλη… Όλα αυτά που βλέπω είναι όλα αυτά που με αποτελούν». Μέσα από το οδοιπορικό αυτό έρχεται η συνειδητοποίηση πως όταν επισκέπτεται κανείς πρώτη φορά έναν τόπο αυτός αποκτά μια αληθινή υπόσταση εντός του και ζωγραφίζεται με πινελιές μέσα από μικρές όμορφες στιγμές. Οι αναπάντεχες συζητήσεις με τους κατοίκους των πόλεων που επισκέπτονται, χαρίζουν στους τρεις δραπέτες μια ιστορική γνώση άμεση, βγαλμένη μέσα από τα μάτια και τα βιώματα αυτών και των προγόνων τους. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν οι ταξιδιωτικές δραπετεύσεις είναι και μια διαφυγή από τον ίδιο τον θάνατο και τον φόβο του αγνώστου που αυτός εμπεριέχει. Ίσως η οργάνωση κάθε νέου ταξιδιού να μας δίνει την αίσθηση ότι ελέγχουμε το ίδιο μας το πεπρωμένο, κυριαρχώντας πάνω του. Θα ’λεγε κανείς ότι αναζητούμε και διασχίζουμε το άγνωστο για να το ξορκίσουμε και με το τέλος του κάθε ταξιδιού να μετριάσουμε τον φόβο και του δικού μας τέλους… Πάντοτε όμως, οι αποδράσεις μας αυτές είναι πιο όμορφες όταν τις μοιραζόμαστε έχοντας συνοδοιπόρους διότι «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει».

Εκκινώντας από τον Ίωνα, τη «λιγότερο τραγική» από τις τραγωδίες του Ευριπίδη –περισσότερο θα του ταίριαζε ίσως ο χαρακτηρισμός «ειρωνικό δράμα»–, ο Χ.Α. Χωμενίδης γράφει ένα έργο που διαλαμβάνει –ανάλαφρα, μα καίρια– θεμελιώδη, διαχρονικά ζητήματα: Τις ρίζες κάθε ανθρώπου και τη σχέση του με τους γονείς του, βιωμένη ή φαντασιακή, την εξουσία και την ανάγκη της να προεκτείνεται στο μέλλον, τον γάμο ως φρίκη και ως φωλιά, τον έρωτα που φθίνει και τον πόθο που αναπάντεχα ανθίζει.

Δεκαοχτώ διηγήματα που έχουν σημείο αναφοράς το τοπίο του Παλαιού Φαλήρου. Σε πρώτο πλάνο ή υπόβαθρο ξεπροβάλλουν μέσα από διηγήσεις και όνειρα η παλαιότερη και η νέα μορφή της παραλίας, οι δρόμοι και άλλες τοποθεσίες ή κτίσματα του Φαλήρου. Ο φακός του αφηγητή άλλοτε εστιάζει σε κατοίκους που άφησαν το κοινωνικό ή ιστορικό τους στίγμα στις γειτονιές του Φαλήρου και άλλοτε παρακολουθεί επισκέπτες, περιθωριακούς, μετανάστες ή πρόσφυγες, που το ταξίδι τη ζωής τούς έβγαλε στην ακρογιαλιά του Μπάτη.

Καλοκαίρι του 1978, σ’ ένα χωριό του Έβρου. Ο Αίαντας επιστρέφει στη γενέτειρά του πιστεύοντας ότι θα αναλάβει τα στρέμματα γης που του αναλογούν. Ο πατέρας του όμως έχει ορίσει μοναδικό του κληρονόμο τον μικρό του γιο, Οδυσσέα. Εκείνον που έμεινε κοντά του, έκανε οικογένεια και δούλεψε τη γη, όσο ο μεγάλος σπούδαζε μακριά τους να γίνει φιλόλογος.

Ο Αίαντας θολωμένος από θυμό βάζει φωτιά στο πατρικό του να τους κάψει όλους στον ύπνο. Μόνο που ο άνεμος αλλάζει ρότα και τα σχέδια του δεν ευοδώνονται. Δεν του απομένει τίποτα άλλο πέρα από την αυτοχειρία. Ένας οικογενειακός εμφύλιος ξεσπά γύρω από την ταφή του σώματός του.