Roman

"Η ΡΟΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΟΝΤΥΛΙ ΣΤ' ΑΔΡΑΧΤΙ ΤΗΣ":
Η γιαγιά από τη μεριά της μητέρας μου, η Μάρκαινα -από το Μάρκος, το όνομα του άντρα της-, σπάνια άκουγε να τη φωνάζουν "Μαρία", το βαφτισιμιό της. Για μένα, πάλι, ήταν η μία, ξεχωριστή και γεμάτη ζεστασιά, ολοήμερη σχεδόν αγκαλιά. Η μάμμη μου, που ποτέ χατίρι δε μου χαλούσε. Σταματούσε ακόμα και να γνέθει στη ρόκα της, όταν, παραπονεμένος κλαψουρίζοντας ή απλά λαχταρώντας τα χάδια της, έτρεχα να τυλιχτώ στη μακριά ως τους αστραγάλους ποδιά του φουστανιού της. Συνήθως καθόταν στην άκρη της χαμηλής πεζούλας, πολλές φορές και στο ξύλινο καπάκι που σκέπαζε το στηθαίο της στέρνας, στη γωνία της αυλής με το νοτινό προσανατολισμό. Μια θέση που την έλουζε όλη μέρα σχεδόν ο χειμωνιάτικος ήλιος.

Με έναν αδόκιμο όρο, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "road trip-επιτάφιος".
Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει μόλις τελειώσει και δύο άντρες, ο Αλέξανδρος και ο κυρ-Φραγμός, αποκομμένοι από την ομάδα των συναγωνιστών τους, επιχειρούν μια, όσο το δυνατόν, διακριτική κάθοδο προς την Αθήνα, σε αναζήτηση μιας επιστροφής στην κανονικότητα, μετά την έξαψη του μετώπου. Με το χάσμα των γενεών να τους χωρίζει, συνοδοιπορούν στους όμορφους τόπους της Θράκης και της Μακεδονίας, ανάμεσα σε ξεχασμένα χωριά που συναντούν τυχαία στον δρόμο τους. Σύντομα θα διαπιστώσουν ότι η ώσμωση μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να αποδειχθεί ένα εξαιρετικά πολύπλοκο κι επίπονο εγχείρημα, μακριά από κάθε διαλεκτικό σχήμα. Ένας μακρύς διάλογος αναπτύσσεται μεταξύ τους, για την πολιτική, τη φιλία, τις σχέσεις γονιού και παιδιού, αλλά και για την αμφισημία της αρρώστιας που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Ένα βιβλίο για τη ζωή και τον θάνατο

Ένα Εβραιόπουλο συναντά το μίσος την ημέρα των δέκατων γενεθλίων του. Αυτό το παιδί ήμουν εγώ». Με αυτές τις οι δύο φράσεις ο Αλμπέρ Κοέν συνοψίζει την αυτοβιογραφική του αφήγηση, η οποία αναφέρεται σε ένα γεγονός που έμελλε να καταστρέψει την παιδικότητά του και να σημαδέψει για πάντα τη ζωή του. Την ημέρα των δέκατων γενεθλίων του (1905), περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της Μασσαλίας, ο μικρός Αλμπέρ έρχεται αντιμέτωπος με τον αντισημιτισμό, όταν ένας πραματευτής που τον έχει θαμπώσει με την ευφράδειά του τον προσβάλει αποκαλώντας τον «βρωμοεβραίε!». Με την ομορφιά της λυρικής του αφήγησης ο Κοέν αποκαλύπτει τη βαθιά πληγή που προκάλεσε το μίσος του πραματευτή στην παιδική του ψυχή, πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Μια μαρτυρία ωμή, ουσιαστική που σκιαγραφεί τον παραλογισμό κάθε μορφής ρατσισμού.

∆εκέµβρης του 2016. ∆εκαπέντε άνθρωποι κι ένα σκυλί συγκεντρώνονται σε µια απόµερη ακτή της Βάρκιζας. Συµµετέχουν σ’ ένα ιδιότυπο «µνηµόσυνο» ύστερα από την απροσδόκητη απώλεια δύο συντρόφων, ενός πρώην ναυτικού και της µεξικανής γυναίκας του. Aυτή η παραθαλάσσια σύναξη υποχρεώνει να συγχρωτιστούν για λίγες ώρες διαφορετικοί άνθρωποι και παρόλο που, εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να συµβαίνει κάτι συνταρακτικό, τίποτε µετά από αυτό δεν είναι πλέον το ίδιο. Για κανέναν. Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! καταγράφει µε λεπτοµέρειες (και σε αντίστιξη µε µια σειρά από σηµαντικά, κατά τον συγγραφέα, συµβάντα των ετών 2012-2020) την καθηµερινότητα όλων αυτών όπως βιώνεται αγχωτικά υπό το βάρος ενός αλλόκοτου, άρρωστου νέφους που καλύπτει την επικράτεια, νέφους που βαθµιαία εξωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους από την άκρα ταπείνωση στην άκρα εξαγρίωση. Το Ω! Τι υπέροχη εκδροµή! αποτελεί, τυπικά, συνέχεια του προηγούµενου µυθιστορήµατος του συγγραφέα (Φλλσστ, φλλσστ, φλλλσσστ, Τόπος 2020). Ήδη στο κλείσιµο εκείνου του τόµου σβήνουν οι γερασµένες φωνές κάποιων ηρώων. Εδώ νέες φωνές, νέοι ήρωες προβάλλουν στο προσκήνιο. ∆ιεκδικούν µια ελευθερία πέρα από κάθε γνωστή ιστορική προσδοκία, περίπου πρωτόγονη, ως µέλλον (ή τέλος) αυτού του καιρού και αυτής της χώρας.

51 σύντομα, χιουμοριστικά ως επί το πλείστον, κείμενα, δημοσιευμένα με ψευδώνυμο σε ρωσικά περιοδικά στα τέλη του 19ου αιώνα... Κείμενα που ξεχώριζαν από τη μάζα των υπόλοιπων ιστοριών της εποχής και χάρισαν στον νεαρότατο Αντόν Τσέχωφ τη φήμη και το Βραβείο Πούσκιν σε ηλικία μόλις 28 ετών. 51 κείμενα μέσα από τα οποία παρελαύνει ολόκληρος ο θίασος της ρωσικής κοινωνίας της δεκαετίας του 1880: οι οικογένειες της τσαρικής αριστοκρατίας αλλά και η ζωή στο ρωσικό χωριό, άνθρωποι αφελείς κι αγνοί ή κουτοπόνηροι και χυδαίοι. Η πένα του Τσέχωφ καυτηριάζει επαγγελματικές κάστες, μικροαστικές συνήθειες, λαϊκές δεισιδαιμονίες, και δε διστάζει να αναμετρηθεί ακόμη και με την τσαρική λογοκρισία. Και δίπλα στα διηγήματα που ξάφνιαζαν τους αναγνώστες της εποχής, συντομότατες "βινιέτες", μικρά χιουμοριστικά κειμενάκια των λίγων αράδων ή παραγράφων, πειραματικά γραπτά που προοιώνιζαν το κίνημα του παραλόγου, πολλές δεκαετίες πριν την "επίσημη" εμφάνισή του.

Πριν από πολλά χρόνια στις όχθες ενός ωκεανού έφτασε ένας άντρας. Τον είχε οδηγήσει εκεί μια υπόσχεση. Το πανδοχείο όπου σταμάτησε λεγόταν Αλμάγιερ. Εφτά δωμάτια. Παράξενα παιδιά, ένας ζωγράφος, μια πανέμορφη γυναίκα, ένας καθηγητής με παράξενο όνομα, ένας μυστηριώδης άντρας, ένα κορίτσι που δεν ήθελε να πεθάνει, ένας αστείος παπάς. Πριν πολλά πολλά χρόνια, η μοίρα αυτών των ανθρώπων συνάντησε τη θάλασσα και σημαδεύτηκε. Αυτό το βιβλίο αφηγείται την ιστορία τους...

Ακολουθάω τρέχοντας, μέχρι το παρεκκλήσι του γκαβού, ένα σμήνος από φυγόκεντρα μελίσσια. Και τα βλέπω έκθαμβος, με το που μπαίνω, να γλυκοπλέκουνε, μπροστά στο Άγιο Βήμα, μια δεύτερη, δική τους, θεόρατη κηρήθρα-τέμπλο. Όπου το κάθε κελί της κηρήθρας, αποτελεί κι από έναν ζυμωτό, εξαπτέρυγο μικρόκοσμο – ιστορίες αλλόκοτες, του Φέγγου, που δουλεύουνε με φοβικά. Αίφνης, μπαίνω στο νόημα: Ότι σαν με πλακώσει κι ο τελευταίος μπαξές, με αυτές θα ανοίξω δρόμο – άλλο δεν έχω. Ο Κωνσταντίνος-Δομηνίκ Πιπίλης, γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1988 και ζει στην Κατερίνη. Η συλλογή διηγημάτων «Ώπα-ώπα μπλάτιμοι» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Μικρές ιστορίες εγκλεισμού και άλλων δεινών για ανθρώπους σαν εσένα και μένα.

Συσκευές που μετρούν το αόρατο, παρωχημένες εικόνες ιστορικών συμβάντων, αφηγήσεις σε τέταρτο πρόσωπο που ανασυντάσσεται κατά βούληση, κατονομάζοντας τον θεατή ως αναγνώστη εικονικών εξελίξεων. Το κεντρικό σημείο είναι η κίνηση και ο κραταιός ήχος, oι σιωπηλές ριπές των λεπτών αποχρώσεων που τους γυροφέρνουν. Από στιγμή σε στιγμή οι οπτικοί κραδασμοί θα εκραγούν, τάχα, σε πεδία λεκτικών αυτοσχεδιασμών. Τα έργα συνδέονται με ένα άθροισμα ετεροθαλών, μικροκειμένων, γραμμένων από σαράντα συγγραφείς ειδικά για να συνοδέψουν τα λεκτικά αυτά μηχανήματα και σχηματίζουν ένα ρέον, αειθαλές συμπίλημα φαντασιακής εικονομαχίας. Συγγράφουν: Δημήτρης Αλεξάκης, Ευαγγελία Ανδριτσάνου, Χάρης Βλαβιανός, Ιάκωβος Βούρτσης, Βαγγέλης Γερμανός, Ηλίας Γκρης, Στάθης Γουργουρής, Τάκης Γραμμένος, Σοφία Διονυσοπούλου, Ζυράννα Ζατέλη, Ζωή Ζαχαριάδου, Γιάννης Ζέρβας, Σάρα Θηλυκού, Διονύσης Καρατζάς, Μάνος Koντολέων, Μανόλης Κορρές, Παναγιώτης Κουσαθανάς, Σύλβια Κουτρούλη, Αχιλλέας Κυριακίδης, Βασίλης Λαμπρόπουλος, Δημήτρης Λεοντζάκος, Θέμης Λιβεριάδης, Βαγγέλης Λιβιεράτος, Νίκος Λούπης, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Χρήστος Μπουλώτης, Σοφία Νικολαΐδου, Nένη Πανουργιά, Βασίλης Παπαγεωργίου, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Μάριος Ποντίκας, Θοδωρής Ρακόπουλος, Ντίνος Σιώτης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αγγελική Στρατηγοπούλου, Θωμάς Τσαλαπάτης, Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Δημήτρης Χουλιαράκης, Γιώργος Χουλιάρας