Ο Σταθμάρχης Φαλλμεράυερ

"Η παράξενη ιστορία του Αυστριακού σταθμάρχη Άνταμ Φαλλμεράυερ αξίζει αναμφίβολα να γραφτεί, για να μην ξεχαστεί. Έχασε τη ζωή του -που ειρήσθω εν παρόδω δεν επρόκειτο να ήταν λαμπρή, ίσως ούτε καν ικανοποιητική- με τρόπο πολύ περίεργο. Σύμφωνα με όλα όσα ξέρουν οι άνθρωποι ο ένας για τον άλλον, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει μοίρα ασυνήθιστη για τον Φαλλμεράυερ. Και όμως: Η μοίρα αυτή τον βρήκε, τον έπιασε στα χέρια της - και ο ίδιος φάνηκε μάλιστα να της παραδίδεται σχεδόν μ' ευχαρίστηση. [...]
Η θύελλα της αγάπης, που από τη μοιραία νύχτα της καταστροφής στο σταθμό του Α. είχε αρχίσει να φουντώνει στην καρδιά του Φαλλμεράυερ, είχε πια συνεπάρει και τη γυναίκα, την είχε ξεσηκώσει και την είχε πάρει χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι και τη ζωή της, από την πραγματικότητα που ήξερε και ζούσε. Την είχε παρασύρει στον άγριο και άγνωστο τόπο των συναισθημάτων και των σκέψεων. Αυτός ο τόπος ήταν πια η πατρίδα της. Ό,τι κι αν γινόταν στον μεγάλο ανάστατο κόσμο δεν τους ένοιαζε τους δυό τους. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Σταθμάρχη Φαλλμεράυερ: Είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα του Ροτ. Δημοσιευμένο τα 1933, τον πρώτο χρόνο της κυριαρχίας των Ναζί στη Γερμανία, μέσα σε μια ανθολογία με συγγραφείς που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα, είναι νομίζω μια από τις καλύτερες ιστορίες κεραυνοβόλου έρωτα, ή απλώς μια από τις καλύτερες νουβέλες που γράφτηκαν ποτέ. Εφάμιλλος της Κυρίας με το σκυλάκι του Τσέχοφ, ή με ένα διήγημα του Σοβιετικού συγγραφέα Κονσταντίν Παουστόφσκι, που μου έχει μείνει επίσης αξέχαστο (νύχτα, βροχή, ατμόπλοια στο Βόλγα, ένας αξιωματικός που φέρνει άσχημα νέα, μια χήρα) - και το οποίο, τώρα που τα σκέφτομαι, ίσως χρωστάει κάτι στον Ροτ". (ΜΑΪΚΛ ΧΟΦΜΑΝ)

"Τα έργα στα οποία εγώ επιστρέφω μοιάζουν μέρη ενός και μόνο ασύγκριτου έργου - είναι το Εμβατήριο του Ραντέτσκυ, η Κρύπτη των Καπουτσίνων και ίσως το πιο σπουδαίο διήγημα που γράφτηκε ποτέ - εφάμιλλο, αν όχι ανώτερο, ακόμα και των διηγημάτων του Τσέχοφ: εννοώ τον Σταθμάρχη Φαλλμεράυερ". (ΝΑΝΤΙΝ ΓΚΟΡΝΤΙΜΕΡ)